Uit het jubileumboek “100 jaar Eendracht Aalst“:
Tal van clubiconen werden gevormd in de 100-jarige geschiedenis van Eendracht Aalst. Een van de grootste is ongetwijfeld Gaston Van der Elst, Aalstenaar in hart en nieren. Hij maakte furore als snelle linksbuiten van 1952 tot 1968, onderbroken met één seizoen Anderlecht. In zijn bewogen carrière maakte hij net als zijn club veel ups en downs mee.
Debuut als jeugdproduct
Je was een van de jongste debutanten in het eerste elftal uit de clubgeschiedenis en schoot als een komeet de hoogte in. ‘Ik was zestien jaar en drie maanden toen ik onder coach Omer Geubels mijn kans kreeg in het A-elftal tegen Schaarbeek. Ik speelde mijn rechtstreekse tegenstander Preudhomme, Belgisch kampioen speerwerpen, zot en kreeg een staande ovatie van onze supporters. We wonnen met forfaitcijfers en Voogt scoorde viermaal na evenveel assists van mezelf. Ik stak van Geubels en mijn latere trainer Norbert Moreels zeer veel op. De eerste ging samen met mij naar topwedstrijden kijken om me zo veel mogelijk spelinzicht bij te brengen. Het ervaren duo Dolf De Buck-Karel Voogt ving mij goed op en zorgde ervoor dat ik me perfect in de ploeg kon integreren. Dat waren echt twee klasbakken.’
Bijna Rode Duivel
Je dribbelde de ploeg in het seizoen 1959-1960 mee naar Eerste Klasse en verzamelde tal van selecties voor de nationale militaire ploeg en nationale B-ploeg. Toen je in aanmerking kwam voor een A-selectie sloeg het noodlot toe. ‘Hoewel ik in tweede klasse voetbalde, stond ik na acht B-selecties op een zucht van het nationale A-team. Ze hadden een linksbuiten nodig voor de interland tegen Frankrijk en de selectieheren van de bond kwamen me bekijken. Ik liep tegen KV Kortrijk een zware knieblessure op na een botsing met doelman Lucien Ververken. Ik lobde de bal over hem. Hij was te laat en kwam met zijn volle gewicht op mijn steunbeen terecht. In mijn knie scheurde zowat alles af.’
Lange revalidatie
‘Daags nadien werd ik al geopereerd door dokter Cuvelier. Er volgde een lange lijdensweg van achttien maanden. Onze fysiektrainer Michel Verschueren, die een vriend voor het leven is gebleven, begeleidde me iedere dag één uur in de voormiddag en één uur in de namiddag. Dat was afzien als de beesten. Ik beet hoofdkussens stuk van de pijn. Ik kon mijn knie aanvankelijk nauwelijks plooien. Bij gebrek aan toestellen in een fitnesszaal werkte ik met bakken bier. Iedere dag kon ik mijn knie een millimeter verder plooien en na twee jaar deed ik mijn wederoptreden.’
Gloriemoment
De vele inspanningen loonden, want na de zaak-Blavier volgde in 1964 je gloriemoment. ‘Ik maakte de winning goal tegen eersteklasser Anderlecht in de achtste finales van de Beker van België. Ik nam een mislukt schot van Roland Suys in één tijd succesvol op de slof. We werden nochtans van het kastje naar de muur gespeeld, maar de bal wilde er voor de Brusselaars niet in. Anderlecht had in het verleden al belangstelling voor mij getoond, maar tot een transfer was het niet gekomen. Deze keer lukte het wel. Albert Roosens, voorzitter van paars-wit, stapte mijn café binnen en zei me dat de overgang in orde was. Ik mocht meteen het contract tekenen.’
Andere titels
Gaston was er ook nog bij toen Eendracht de titel in Derde Klasse pakte in 1968, maar die voor de groene tafel verloor aan Cercle Brugge door een onbelangrijke vergetelheid op het scheidsrechtersblad. Negen jaar later haalde hij zijn gram door als trainer van Eendracht Aalst de langverwachte promotie naar Tweede Klasse te bewerkstelligen.
‘De kleine’ is altijd een goedlachse volksfiguur geweest die in zijn café De Korenbloem op de Grote Markt een halve eeuw lang veel plezier maakte en oeverloos kon discussiëren over zijn favoriete spelletje. Hij overleed in 2020 op 84-jarige leeftijd. Dit eerbetoon is het resultaat van de samenwerking tussen SC Eendracht Aalst en De Volkswoningen.
