Aftrapgever Bart Mathys blijft de lat hoog leggen

De competitiewedstrijd tegen SK Deinze zal afgetrapt worden door Bart Mathys (39). De voormalige rechterflankspeler is één van de markante figuren uit onze recente clubgeschiedenis. Op enkele jaren tijd klom hij op
vanuit vierde provinciale naar Tweede Klasse. Maar op 33-jarige leeftijd hing hij de voetbalschoenen aan de wilgen en startte een carrière als triatleet, die hem onlangs op de Ironman van Hawaï bracht.

Studies boven
voetbal

Bart Mathys werd in 1978 geboren te Geraardsbergen. Zijn ouders wonen in het naburige Galmaarden en Bart begon op zijn twaalfde te shotten bij het lokale clubje FCMZ Tollembeek. “Ik was aanvankelijk een spits.
Met wat talent blijkbaar want ik werd al snel opgeroepen voor de provinciale selectie van Brabant. Zo werd ik ontdekt door Eendrachts jeugdscout Maurice Coopman. Samen met mijn ploegmaat Anthony De Coninck werd ik in 1995
“verkocht” voor 120.000 Belgische frank.”

Op Zandberg kwam hij terecht in een lichting met Stijn Vergeylen en Tim Reigel. “Ik kreeg bij de Ajuinen een steengoede jeugdopleiding. Maar toen ik na mijn middelbare school in
Dilbeek begon te studeren voor leraar lichamelijke opvoeding kon ik dit niet meer combineren met de trainingen. Ik wou alles op mijn studies zetten en besloot toen maar om af te zakken naar de provinciale reeksen. In eerste
provinciale bij mijn oude club Tollembeek, 2 jaar later zelfs bij vierdeprovincialer FC Galmaarden.”

Omscholing

Na zijn studies LO krijgt Mathys weer meer tijd en goesting voor het voetbal. Hij wordt in 2001 bij
Galmaarden weggeplukt door eersteprovincialer Olsa Brakel, waar de vergelijking met toenmalig Rode Duivel Sandy Martens opdook. “Ik begon er als spits maar door mijn groot loopvermogen posteerde de trainer mij na enkele weken op
de rechterflank. Ik speelde twee prima seizoenen waarna Denis Asselman mij kwam halen voor Eendracht Aalst. Ik vond dat fantastisch want ik had er bij de jeugd mooie tijden meegemaakt.”

Revelatie

Mathys verteert
de overgang van eerste provinciale naar Tweede Klasse vlotjes want in zijn eerste seizoen wordt hij meteen één van de revelaties. “Ik had een contract getekend voor één jaar. Meer dan nu en dan eens invallen verwachtte ik
niet, maar ik werd al vrij snel basisspeler. Het clubbestuur was dermate tevreden dat ze me rond Nieuwjaar een contractverlenging van 2 jaar aanboden. In de loop van dat jaar kwam er zelfs belangstelling van Racing Genk en
de Duitse tweedeklasser Allemania Aachen, maar tot echt concrete onderhandelingen is het nooit gekomen.” Het eerste seizoen bij de Ajuinen verloopt alles naar wens voor Mathys: hij scoort twee keer en geeft een hele resem
assists. Stilletjes lonkt hij naar Eerste Klasse. Den Iendracht eindigt dat seizoen op een zorgeloze twaalfde stek.

Trainerskerkhof

Het seizoen 2004-2005 wordt daarentegen een “annus horribilis”: de kern is te
zwak en wit-zwart eindigt troosteloos laatste. “De club is vanaf toen een echt trainerskerkhof geworden: Asselman, Staelens, Gevaert, Bodart, met daartussenin telkens “redder in nood” Geert Van Roy als interim-coach. Geert was
een schitterende vent en een prima trainer. Hij kende de club ook door en door en als echte Aalstenaar voelde hij de sfeer, de ziel van de club perfect aan. Gilbert Bodart, dat was een ander paar mouwen: wat voor “ne raren typ”
was dat, zeg! Hij wou altijd spelen voor geld: op het einde van de training penalty’s geven voor geld, na de training kaarten voor geld, allerlei rare weddenschappen die hij afsloot met de spelers.”

Een kleine anekdote
nog over Bodart toen hij voor een match een motivatiespeech wou geven. “In zijn sappig Vlaams-met-zwaar-Waals-accent begon hij een vergelijking te maken tussen goed spelen maar niet winnen, en uitgaan met een mooi
meisje zonder uiteindelijk in bed te belanden. Toen hij uiteindelijk zijn speech besloot met de kreet dat er die dag moest “gepoept” worden, lag de hele kleedkamer vanzelfsprekend in een deuk!”

Cordier en Masina

Uit die periode herinnert Mathys zich vooral Ives Cordier, en – een beetje verrassend – de Swazilander Denis Masina. “Goh, wat was dat een goeie voetballer, zeg! Maar hij is maar één seizoen gebleven en ik weet niet wat er
achteraf van hem geworden is.” (Masina werd voor één jaar naar KV Mechelen getransfereerd en ging daarna in de Zuid-Afrikaanse eerste klasse voetballen, nvdr).

Blessureleed bij nieuwe degradatie

Wie gedacht had
dat Eendracht Aalst de bodem bereikt zou hebben, kwam het volgende seizoen bedrogen uit. De ploeg belandt in de onderste regionen en heeft met Nieuwjaar slechts 9 punten. Bovendien wordt het voor Mathys een seizoen vol
blessureleed. “Ik sukkelde met een verkalking en hardnekkige ontsteking aan de kniepees. Ik liet mijn knie opereren, maar door mijn ene knie wekenlang te sparen had ik ook mijn andere knie overbelast. Die andere knie werd dus
ook geopereerd.”

Rond Nieuwjaar was Bart opnieuw fit en stond hij op de drempel van de eerste ploeg toen het noodlot opnieuw toesloeg. “Op training kwam ik in botsing met één van de keepers en ik liep een kuitbeen- en
enkelbreuk op. Meteen was ik uit voor de rest van het seizoen. Etienne De Wispelaere heeft me toen nog gevraagd om mee te spelen in de eindronde. Ik mocht dat eigenlijk niet gedaan hebben want er zat nog een vijs in mijn been.
Die vijs werd dan verwijderd en de dokters zeiden me dat ik nooit meer zou kunnen voetballen op niveau.”

Voetbalschoenen aan de haak

Mathys was einde contract en Eendracht wou geen risico nemen. “Maar ik ben
een doorzetter en de ironie van het lot wil dat Aalst het seizoen daarop in Vierde Klasse speelde, terwijl ik een contract wist te versieren bij (toenmalig) tweedeklasser SK Ronse.”

Hij speelde één seizoen bij de
Ronsenaars, vervolgens 1 seizoen bij Zottegem in Derde Klasse (onder trainer Kris Van Der Haegen), om uiteindelijk terug te keren naar Olsa Brakel in Vierde Klasse. “Zo was voor mij de cirkel rond. En bij Olsa kwam ik opeens tot
het besef dat mijn hoogtepunt in het voetbal voorbij was. Ik kon geen progressie meer maken en dat frustreerde mij. Plots had ik geen sportief doel meer. Ik had altijd al een fascinatie gehad voor triatlon, en ik begon naast het
voetbal ook al wat te fietsen.”

Het zal wel nog 2 jaar duren vooraleer Matthys definitief voor zijn nieuwe sport kiest. “Ik speelde eerst nog 2 seizoenen bij Galmaarden. Pas toen ik bijna 33 was, heb ik me volledig op
triatlon toegelegd.”

Eigen triatlonclub

De overstap naar triatlon is aanvankelijk niet makkelijk, maar Mathys zet door. “Voor triatlon moet je vanzelfsprekend totaal andere spiergroepen gebruiken dan voor
voetbal. Vooral het zwemmen was verdomd moeilijk. Ik richtte samen met Koen Van Rie (voormalig Belgisch kampioen 10.000 m, nvdr) in Geraardsbergen de triatlonclub GETT op, die ondertussen al een 40-tal leden telt en ook een
jeugdwerking heeft. Ook mijn dochtertje van 10 is lid.”

Sinds 2013 timmert Bart in zijn leeftijdscategorie aan de weg naar de top. “In 2014 deed ik mijn eerste wedstrijd. Ik doe per jaar zo’n 4 à 5 wedstrijden, meestal
halve triatlons, maar ook soms een volledige. Dat moet natuurlijk als je je wilt voorbereiden en kwalificeren voor Hawaï. Het is wel geen goedkope sport: een goeie fiets kost al snel een paar duizend euro en dan zijn er nog de
verplaatsingskosten naar de wedstrijden, verspreid over gans Europa. En dan moet ik ook nog verlof geregeld krijgen, wat ook niet evident is aangezien ik leerkracht LO ben in een Galmaardse basisschool.”

De
wereldtop

In oktober kon Bart dan zijn ultieme droom waarmaken, de Ironman Triathlon in Hawaï. “De kwalificatie is ongelooflijk moeilijk. Je moet eerst in de top-3 eindigen van een officiële triatlon en dan moet je
op het moment van de ceremonie direct beslissen of je het ticket aanvaardt of niet, waarbij je onmiddellijk 1.000 dollar (zo’n 900 euro) moet neertellen. Doe je dit niet, dan glipt het ticket onherroepelijk aan je neus voorbij!
Na 4 mislukte pogingen kon ik mij deze zomer kwalificeren tijdens de triatlon van Maastricht. Ik eindigde in Hawaï na een onwaarschijnlijke uitputtingsslag uiteindelijk 140ste op bijna 2.400 deelnemers, 29ste van mijn
leeftijdscategorie, in een tijd van 9u30. Niet slecht, toch? Maar voor verbetering vatbaar! Zo heb ik meteen weer een nieuw sportief doel!”, knipoogt Mathys.

Terug naar Pierre Cornelis

De voorbije jaren is Mathys
ongelooflijk druk bezig geweest. “Naast mijn werk, mijn gezin en de organisatie van GETT train ik tot 30 uur per week. Je kan dus begrijpen dat ik geen tijd meer over heb om eens naar het voetbal te gaan. De resultaten van mijn
ex-clubs volg ik wel nog via het internet, maar daar blijft het ook bij. Dat neemt niet weg dat ik er naar uitkijk om zondag de aftrap te geven in het stadion van mijn favoriete club Eendracht Aalst.”

We bedanken Bart
Mathys voor zijn inzet voor Eendracht Aalst, en we wensen hem nog veel geluk en succes toe, zowel op sportief als op privé vlak! Iendracht veroit!

fdh