Wim De Wolf zaterdag eregast

[sigplus] Ernstige fout: Afbeeldingsmap moet een een relatief pad vanaf de basis map van de afbeeldingen zijn.

Eendracht Aalst nodigt dit seizoen elke thuiswedstrijd een belangrijke ex-speler
uit. Voor de wedstrijd van komende zaterdag valt die eer ditmaal te beurt aan Aalstenaar Wim De Wolf (46). Wij hadden een gesprek met hem in de marge van de wedstrijd tegen Royal Moeskroen-Peruwelz. De voormalige rechtsback was
actief in ons eerste elftal van de jaren ’80 tot begin de jaren ’90, zowel in eerste als tweede klasse. Wim heeft tegenwoordig al jaren de handen vol met zijn kippenkraam Kippelino.

Het verhaal van Wim De
Wolf start bij de miniemen van Eendracht Aalst waar hij de eerste stappen zette als voetballer.

“Ik begon bij Eendracht op mijn tiende te voetballen en doorliep twee volle seizoenen bij de miniemen vooraleer ik
de club een eerste keer verliet. Op aandringen van Johan Boskamp koos ik voor RWDM waar ik twee jaar bij de kadetten aan de slag ging (met o.a. Geert Emmerechts en Alain De Nil). Toen Johan Boskamp als speler de overstap maakte naar
SK Lierse poogde hij alle spelers die op zijn verzoek bij RWDM verzeild raakten mee te nemen in zijn kielzog. Dat was tegen de zin van mijn vader die de dagelijkse trajecten Aalst-Lier niet echt zag zitten.”

Als
UEFA-junior keerde Wim terug naar Eendracht Aalst. 

“Normaal moest ik aantreden bij de scholieren maar ik speelde onmiddellijk mee met de UEFA’s. Amper vier wedstrijden heb ik met hen gespeeld tot in de
eerste ploeg linksachter Crayé een rode kaart kreeg tegen STVV. Van de hulptrainer moest ik meteen meespelen met de reserven. Tijdens de rust wist ik al dat ik daags nadien verwacht werd in het stadion voor mijn eerste selectie, ik
was amper 16 jaar.”

En dan je debuut bij de eerste ploeg!

Mijn eerste selectie was een thuiswedstrijd tegen Overpelt Fabriek. We verspeelden in de slotminuut de overwinning, ik speelde geen
minuut. Toch zie ik de schoenen van Edy De Bolle nog door de vestiaire vliegen van frustratie. Ik weet nog dat ik er als debutant wat onder de indruk was van de gevestigde waarden in de eerste ploeg maar dat duurde niet lang want
amper één week later debuteerde ik meteen met een basisplaats tegen Sporting Charleroi. Ik hield er de plaatselijke topper Didier Beugnies uit de wedstrijd en mijn trein was definitief vertrokken en ben niet meer uit de ploeg
geweest.”

Ooit scoorde je een hattrick tegen Union St-Gilles.

“Dat moment vergeet ik nooit meer. Daags nadien stonden de kranten er vol van. Ik was pas zeventien geworden en scoorde als
verdediger driemaal in één wedstrijd. Ik beleefde een droomseizoen.

Eersteklasser Sporting Lokeren kwam op de proppen en zwaaide met een aanlokkelijk voorstel.

“Plots kreeg ik via de sportief
manager van Sporting Lokeren een aspirant profcontract aangeboden en kwam mijn droom om aan te treden in de eerste klasse ook effectief uit! Ik tekende bij Sporting Lokeren prompt voor twee seizoenen en debuteerde in eerste klasse
onder trainer Aimé Antheunis. Ik speelde het eerste seizoen zestien wedstrijden waaronder tegen RSC Anderlecht (was toen Europese top), Standard Luik en Club Brugge. Ik was tevreden over mijn eerste jaar eerste nationale.

En toch keerde je terug naar je eerste liefde, Eendracht Aalst.

“Aan het begin van mijn tweede seizoen Sporting Lokeren had ik een serieuze aanvaring met trainer Aimé Antheunis. Ik verliet Sporting
Lokeren en kwam terug naar mijn enige liefde. Onder Laszlo Fazekas beleefden we als degradatiekandidaat een droomseizoen dat op een zucht van eerste klasse strandde na een 0-0 gelijkspel tegen SK Lierse.”

En alweer
was er interesse van een aantal eersteklassers!

“Inderdaad, vijf eersteklassers toonden concrete interesse: zowel KV Kortrijk, Cercle Brugge, SV Waregem, Beerschot en mijn ex-ploeg SK Lokeren drongen aan. Toen ik
echter een duidelijk signaal kreeg van het Aalsterse bestuur twijfelde ik geen seconde en tekende ik voor drie jaar bij. Het beste seizoen zat er toen nog aan te komen toen we in Turnhout voor de eerste keer sinds lange tijd nog
eens naar eerste klasse promoveerden. Vooral een trainer als Fazekas was een echte krak, één van de beste waar ik ooit meer werkte! Dat seizoen was ongetwijfeld het sportief hoogtepunt van mijn hele carrière!”

Je
speelde ook met tal van toppers samen en je kwam er ook veel tegen…

“In mijn ogen zijn Moses Chunga en Godwin Okpara de beste ploegmaats die ik ooit heb gehad. Moses was als een broer voor me, ik trok altijd
met hem op en liet hem proeven van het leven in België. Wat die allemaal met een bal kon, ongelooflijk. Maar hij moest er zin in hebben. En dat er vijf of vijftigduizend mensen op de tribune zaten, daar trok hij zich niets van aan!
Dat was trouwens ook zo met Juan Lozano, een van de besten waar ik het ooit tegen opnam. Naast het veld was Moses zo nonchalant, maar eens op het veld deed hij gewoon waar hij zin in had, het ging allemaal zo gemakkelijk.”

Ooit werd je in Voetbalmagazine geprezen toen je ene Peter Van Vossen compleet in je achterzak stak.

“Dat herinner ik me nog heel goed. Ik was een staalharde verdediger en die ene wedstrijd tegen het
SK Beveren van Johan Boskamp stonden we tegenover de dodelijke tandem Van Vossen-Van Ankeren. Ik nam Peter Van Vossen voor mijn rekening, toch een bepalende speler voor Oranje en het echte toptalent van die tijd. Ik deed nog teken
vanop het veld naar Johan Boskamp dat hij Van Vossen maar best kon wisselen, tot grote ergernis van Boskamp die me na de wedstrijd nog lachend voor klootzak stond uit te schelden. Ik heb veel respect voor mijnheer Boskamp, iemand
die zich met hart en ziel voor de jeugd inzet en iemand waarmee ik het nog altijd erg goed kan vinden!”

Je maakte ook nog het tijdperk mee van Jan Ceulemans en de tweede promotie in 1994.

“We
waren erg onder de indruk toen Jan Ceulemans ineens in de kleedkamer stond. Dat was toen wel een echt monument van het Belgisch voetbal hoor! Niet zozeer voor zijn technische kwaliteiten, maar wel geprezen voor zijn karakter! Dat
bracht hij toen over op onze huidige ploeg, met het gekende succesvolle vervolg. Ik herinner me zijn allereerste wedstrijd op het veld van Seraing. We verloren die eerste wedstrijd maar wat opviel was zijn erg simpele
wedstrijdvoorbereiding. Vooral tijdens de stiltes in de kleedkamer dwong Sterke Jan erg veel respect af zodat we op het veld voor elkaar door het vuur gingen. 

Je merkt gevat de gelijkenissen op met de
nieuwe trainer van Eendracht Aalst, Chris Janssens.

“Inderdaad. Iedereen die Chris Janssens kent weet dat hij als speler net zoals Ceulemans ook door de muur ging. Een pure karakterspeler. ik pikte dit seizoen al
een aantal wedstrijden mee en ik moet zeggen dat ik dat toch te weinig zie. Ik ben ervan overtuigd dat iemand als Janssens die gedrevenheid in de huidige ploeg kan brengen.”

Je nam jammer genoeg langs de
achterpoort afscheid van onze club.

“Het afscheid kwam er niet zoals gepland maar ik ben zeker niet rancuneus. Ik raakte na de promotie naar eerste klasse deels door blessures op een zijspoor. Ik onderging in
totaal 8 operaties en bij de laatste ingreep raakten de dokters ook aan mijn kraakbeen zodat ik al snel doorhad dat het over en out was voor mijn in eerste klasse. Ik probeerde nog in derde nationale bij Standaard Wetteren onder
trainer Jean-Pierre Van De Velde maar ik moest al na 5 wedstrijden noodgedwongen stoppen op amper 28-jarige leeftijd met een kapotte knie.”

Je bent wel terecht fier op je unieke statuut als
ex-speler.

“Ik ben inderdaad erg fier dat ik de laatste echte Aalstenaar ben die zowel in eerste als in tweede klasse actief was bij de eerste ploeg van Eendracht Aalst, schrijf dat maar op (lacht)!”

Wim De Wolf speelde -op 4 seizoenen na- héél zijn actieve voetbalcarrière voor Eendracht Aalst. Wij willen Wim dan ook uitvoerig te bedanken voor zijn sportieve verdiensten die hij leverde voor de club Eendracht Aalst en
wensen hem nog veel geluk in zijn verdere leven!!

Wim brengt zaterdag ook een bezoek aan het clubrestaurant bij de voorbeschouwing van de wedstrijd.

{gallery}/team/oud-spelers/dewolfwim/copyright{/gallery}

Foto’s: Dirk Bockstael