Chris Baert: "Een warme club met vurige supporters"

Oud-speler Chris Baert (46) zal samen met Miss België-kandidate Maithé Rivera de aftrap geven van de wedstrijd tussen zijn ex-clubs Eendracht Aalst en Harelbeke. De geboren en getogen Kortrijkzaan speelde
tussen 1991 en 1993 voor de Ajuinen.

Steile opmars gefnuikt

Baert bracht zijn jeugdjaren door in de Kortrijkse deelgemeente Bellegem en begon er te voetballen bij de lokale provincialer White Star. Het talent van
Chris, die toen nog aanvaller was, werd al snel opgemerkt door de talentscouts van RC Harelbeke, in die periode een vaste waarde in Tweede Klasse. Hij maakte op 16-jarige leeftijd zijn debuut in de hoofdmacht van de Ratten.

De buren van eersteklasser KV Kortrijk plukten twee jaar later de jonge Baert weg en hij maakte zijn debuut in Eerste Klasse, uitgerekend tegen Club Brugge. “Ik herinner me van die match vooral nog dat ik moest spelen
tegen Serge Kimoni. Ik begon aan de match met een klein hartje maar uiteindelijk trok ik me nog goed uit de slag.” Maar aan de steile opmars van Baert komt vrij snel een einde, want hij begint te sukkelen met allerlei blessures.
“Ik was nog zo jong en blijkbaar kon mijn lichaam de intensieve trainingsarbeid van een profvoetballer nog niet aan. Ik kreeg last van mijn buikspieren en moest uiteindelijk geopereerd worden aan een pubalgie.”

Harelbeke

Terug naar RC Harelbeke waar de linkspoot drie jaar zal spelen. De ploeg degradeert uit Tweede Klasse, speelt kampioen in derde onder trainer Laszlo Fazekas en draait vervolgens een zorgeloos
seizoen om uiteindelijk zesde te eindigen. Hij speelt in die periode samen met o.a. Joris De Tollenaere, die later nog furore zal maken in Eerste Klasse, en met een zekere Hein Vanhaezebroeck, die volgens Baert toen al een
eigenzinnig karakter had en het altijd beter wist dan de trainer. “Fazekas had me bij zijn vertrek naar Aalst graag al direct meegenomen maar ik hield de boot toen nog wat af. Ik speelde vlak bij huis in Tweede
Klasse. Waarom zou ik dan naar Aalst gaan dat in dezelfde reeks speelde?”

De rol van Fazekas

In 1991 wint Laszlo Fazekas met Eendracht Aalst de eindronde en promoveert wit en zwart na dertig
jaar terug naar Eerste Klasse. Eén van de eerste spelers die de Hongaarse succescoach belt om de ploeg te komen versterken is Chris Baert. “Ik had al kunnen proeven van Eerste Klasse, en na bemiddeling van mijn manager
Fernand Goyvaerts (de enige Belg die ooit voor zowel FC Barcelona als Real Madrid gespeeld heeft, nvdr) kwam ik al snel tot een akkoord met Aalst-manager Orlans voor een tweejarig contract. Ik moest op de linkerflank de
opvolger worden van Jos Lathouwers die net na de eindronde zwaargewond raakte in een verkeersongeval.”

Fazekas heeft een belangrijke rol gespeeld in de carrière van Chris. “Hij vormde me om van pure aanvaller tot
offensief ingestelde middenvelder. Hij wist mijn sterke punten, fysieke werkkracht, een grote actieradius en scorend vermogen, maximaal te laten renderen voor de ploeg. Het was ook een man die op tactisch vlak zijn tijd ver
vooruit was. Hij was een fervente aanhanger van de “hoge pressing”, alhoewel we achteraf bekeken daar het spelersmateriaal niet voor hadden. Fazekas is de beste trainer waaronder ik ooit speelde, en ik zou voor hem door het vuur
gegaan zijn. Ik stuur hem trouwens nog jaarlijks een kaartje, maar ik moet jammer genoeg vaststellen dat hij zich de voorbije jaren meer en meer afzondert.”

Het kneusje van Eerste Klasse

De transfers die Aalst
tijdens het tussenseizoen doorvoert zijn op zijn zachtst gezegd niet echt indrukwekkend te noemen. Aalst wordt dan ook meteen bestempeld als de gedoodverfde degradatiekandidaat. Fazekas dropt Baert van meet af aan in de ploeg.
Er zijn supporters en bestuursleden die twijfelen aan Baerts kwaliteiten maar de coach volhardt, en op de vierde speeldag zorgt een doelpunt van Baert voor de eerste zege in de thuiswedstrijd tegen RC Genk.

“Ik herinner
me dat doelpunt nog heel goed, ik werd aangespeeld na een lange ren van Dirk Van Der Beken en mijn schot ging door de benen van Gaspercic heen. Het Pierre Cornelisstadion ontplofte, één van de weinige keren dat seizoen. Het
euforische gevoel van de eerste overwinning moest al snel de baan ruimen voor realisme want we waren dat jaar gewoonweg niet goed genoeg voor Eerste Klasse. En niettegenstaande Fazekas al van in het begin van het seizoen op
versterking had aangedrongen, werd uitgerekend hij het slachtoffer van onze slechte resultaten.”

Trainerswissel

Fazekas moet plaats ruimen voor Han Grijzenhout, een trainer waar Baert al mee werkte bij KV
Kortrijk. “Het is overdreven om te stellen dat ik bij Kortrijk al problemen had met Grijzenhout. Maar ook al ben ik op z’n West-Vlaams bescheiden, toch draag ik het hart op de tong. Han pakte me in Aalst eens voor de ganse
groep aan, ik vond dat dit onterecht was, en ik reageerde. Ik weet niet meer precies wat ik toen gezegd heb, maar het zal bij de trainer niet in goede aarde gevallen zijn, want ik werd voor enkele weken naar de B-kern
verbannen.” Lang duurt de verwijdering niet, want een maand later staat Baert terug in de basis. Onder zijn impuls en met twee doelpunten van hem doet Aalst Lokeren zweten door nog terug te keren van 0-3 naar 2-3.

Bedankt papa

Aalst is te zwak voor Eerste Klasse en degradeert in 1992 terug naar tweede. De nieuwe trainer is Jean-Pierre Van De Velde, de spelerskern lijkt nauwelijks nog op die van het jaar daarvoor. “Ik startte
het seizoen niet als basisspeler maar ik bleef niet bij de pakken zitten, en na enkele matchen had ik mijn stek terug.” In de thuiswedstrijd tegen KV Kortrijk, dat samen met Aalst gezakt was, volgt een emotioneel moment dat
Chris nu aangrijpt. Baert scoort en springt op de dranghekkens van de staantribune, waar onder andere zijn zussen en vader staan. ”Mijn vader is vorig jaar overleden en ik zal nooit vergeten wat hij allemaal voor mij
gedaan heeft. Hij reed me van mijn 13 tot mijn 17 jaar elke woensdagnamiddag naar Brussel om er met de nationale jeugdploegen te trainen, onder meer onder Ariël Jacobs.”

Caje komt!

Trainer Van De Velde krijgt de
nieuwe ploeg niet op de rails en wordt in oktober al ontslagen. De nieuwe trainer heeft een naam als een klok: Jan Ceulemans. De Caje smeedt de ploeg met onder meer een piepjonge Gilles De Bilde, Okpara, Zakkas, Lamberg,
Limpens, Wim De Wolf, Hans De Schrijver, Chunga, Bocandé.. Baert blikt terug op de spelers waar hij toen mee samenspeelde.

“De Bilde en Okpara, dat was toch wel een klasse apart. Wat die op training allemaal lieten zien!
De Bilde kon alles met een bal en Okpara was een meester in het uitvoetballen van achteruit. Chunga was een genie, maar o zo wispelturig. Als hij goesting had, jawadde! Jammer genoeg waren er dat seizoen heel wat dagen dat het
niet meer lukte. Achteraf bleek dat hij sukkelde met een hardnekkige knieblessure, wat één en ander kan verklaren. En Jules Bocandé, die was in 1986 topschutter geweest in Frankrijk, maar hij was een vedette op zijn retour, en
dat laatste jaar bij Aalst was letterlijk het jaar te veel.”

Geen eindronde

Aalst dwingt dat seizoen met Baert vast in de basis nog de eindronde af, maar in die nacompetitie is er van hem plots geen sprake meer.
“Er was beslist dat mijn contract niet zou verlengd worden en het bestuur wou bij voorkeur verder met jongens die gingen blijven. Ik viel telkens af als zestiende man. Langs de ene kant vind ik het doodjammer dat ik op die
manier afscheid moest nemen van Aalst. Langs de andere kant bestond de kans dat we weer naar eerste zouden promoveren, en als ik eerlijk moet zijn – en het zal wel weer mijn West-Vlaamse bescheidenheid zijn die spreekt – vond ik
dat ik voor Eerste Klasse iets te kort kwam, want ik moest echt op de toppen van mijn tenen spelen om het niveau aan te kunnen.”

Stappen met de ploeg

Het is KV Oostende dat via de eindronde promoveert,
Baert verhuist naar reeksgenoot Deinze met Gilbert De Groote als trainer (in ‘84-‘85 nog trainer bij Eendracht, nvdr).

“Het verschil met den Iendracht kon niet groter zijn! Bij Aalst was alles professioneel en tot in
de puntjes geregeld, Deinze daarentegen had op dat moment de organisatie van een caféploeg. Ik bedoel dit niet onrespectvol, maar het was gewoon zo. De sfeer was er ook veel gemoedelijker, bij Aalst kwamen we als spelers wel
overeen maar we waren ergens toch ook concurrenten van elkaar. Er waren natuurlijk momenten dat we als vrienden eens gingen stappen, vooral met carnaval en het na-Tour-criterium. De spelers van Eendracht Aalst waren
vanzelfsprekend populair, en zo herinner ik mij dat een ploegmaat op één van die uitjes al direct een knappe deerne aan de haak sloeg. De dag nadien vertelde hij in de kleedkamer alles over zijn amoureuze avonturen tot
algemene hilariteit van de groep. Ik had dergelijk geluk niet want de vrouwen knapten af op mijn O-benen.” lacht Baert.

Vroegtijdig einde    

Na twee jaar Deinze speelt Baert nog één jaar
bij FC Eeklo en één jaar bij FC Izegem. “Bij Eeklo kreeg ik al regelmatig met knieproblemen te kampen. Na Izegem probeerde ik het nog bij Racing Lauwe maar na 2 maand was het duidelijk dat het over en out was voor mij. Het was
wel hard voor mij om op 28-jarige leeftijd al te moeten stoppen met voetballen. Die knieproblemen van mij zijn blijkbaar erfelijk want verschillende van mijn familieleden sukkelen met zwakke knieën.”

Ontroerd door den
Iendracht

De jaren die volgen werkt Baert als arbeider en magazijnier. Een carrière als trainer zag hij niet zitten. “Als je elke dag van 6 uur ’s morgens tot 5 ’s namiddags werkt is er nog weinig tijd en goesting voor
voetbal.” Hij volgde wel zijn zoon die een tijdlang scheidsrechter is geweest. En ook de resultaten van zijn ex-clubs volgt hij op de voet. “Ik denk terug aan Aalst als een warme club met vurige supporters. Ik was ontroerd dat
de club aan mij gedacht heeft om de aftrap te geven van deze voor mij toch wel speciale wedstrijd. Ik duim voor den Iendracht dat ze snel opnieuw hogerop geraken.”

We duimen mee met Chris, en willen hem uitdrukkelijk
bedanken voor de prestaties die hij heeft geleverd in het Eendracht-shirt. Veel geluk en succes nog in je verdere leven, Chris! En Iendracht veroit!

fdh