Clubcoryfee Luc Limpens geeft de aftrap

De wedstrijd van straks tegen Club Luik zal op gang getrapt worden door oud-speler Luc Limpens (55). De voormalige middenvelder was als jeugdspeler, A-kernspeler en coach bijna 25 jaar verbonden aan
Eendracht Aalst. Het webteam van Eendracht Aalst had met één van de grootste boegbeelden ooit een gesprek over verleden, heden en toekomst.

FC Edixvelde

Luc Limpens groeide op in Haaltert en
begon te voetballen bij FC Edixvelde, een provinciaal clubje uit het gelijknamige gehucht. De jongeman bleek echter over heel wat talent te beschikken en vader Limpens besloot daarom om zijn zoon op 8-jarige leeftijd bij
Eendracht Aalst aan te sluiten. Aanvankelijk zwaar tegen de zin van Luc, aangezien die liever bij zijn speelkameraadjes in Edixvelde was gebleven. Hij doorliep bij Eendracht alle jeugdreeksen. “Het oefenterrein Zandberg
bestond toen nog niet, we trainden en speelden achter het stadion, en aan de Lion d’Or. Ik was begonnen als spits maar ik was zeer polyvalent, daarom speelde ik in geval van nood op elke positie. Bij de nationale jeugdploegen
speelde ik meestal als centrale verdediger.”

Debuut

Op het einde van het seizoen 1978-1979 wordt Limpens opgenomen in de A-kern. De volgende jaargang wordt Walter Elegeert trainer.
Limpens herinnert zich zijn eerste selectie voor de eerste ploeg nog levendig. “Het was zaterdag en we hadden net met de reserven onze match gespeeld. Elegeert komt de kleedkamer binnen en vraagt aan mij: ‘Limpens, niks te doen
vanavond?’. Ik antwoord: ‘Euh, nee, trainer. Waarom?’. En vervolgens: ‘Goed, dan ga je straks met de eerste ploeg mee naar KV Kortijk.‘ Toen zijn de tranen me letterlijk in de ogen gesprongen, zo blij was ik! Vanaf dan
mocht ik regelmatig mee met de eerste ploeg. Maar van contracten of zo was toen nog geen sprake, hoor. Er werd mij gezegd wat mijn winstpremie was, en dat was het.” 

Motivator Heylens

Elegeert houdt het niet
erg lang vol bij Aalst. De ploeg draait niet en Eendracht zakt af naar de kelder van de rangschikking. Kort na nieuwjaar 1980 neemt hij ontslag, na een 3-0-nederlaag op FC Boom. Limpens spreekt vol lof over Elegeerts opvolger,
Georges Heylens. “Samen met Fazekas was dat de beste trainer waar ik ooit mee werkte. Niet dat Heylens tactisch zo sterk was of dat zijn trainingen zo goed in elkaar staken. Maar die man kon mij ongelooflijk motiveren. Je moet
weten, Limpens was ‘gene simpelen’ hé. Ik weet van mezelf dat ik geen gemakkelijk karakter heb, maar Heylens – en later Fazekas ook – kon me zo bespelen dat ik voor hem door het vuur zou gegaan zijn.”

MISLUKT
AVONTUUR

De jaren nadien volgen enkele seizoenen met veel ups en downs, met als enige uitschieters de eindrondes van 1981 en 1986 die niet gewonnen kunnen worden. Limpens is ondertussen wel uitgegroeid tot
de patron van de ploeg. In de Panini-albums van die periode wordt hij omschreven als “de beste jongere van heel Eendracht” en “klassespeler die feitelijk in eerste thuishoort.” En Eerste Klasse wordt het, zij het dan niet met
Eendracht Aalst. “Aimé Antheunis en sportief manager Aloïs Derycker wilden me absoluut bij Lokeren. Ik was 25, het was tijd om de stap hogerop te zetten. Maar dan kreeg ik plots te horen dat Antheunis wegging naar Charleroi. Wim
Jansen is toen trainer geworden bij Lokeren, en het eerste dat hij tegen mij zei, was dat hij me niet nodig had! Je weet hoe dat gaat, hé. Die Jansen stelde liever de mannetjes op die hij zelf had gehaald. Op het einde van het
seizoen werd Jansen echter ontslagen, en T2 Lubanski nam over. Die wou me behouden voor het volgende seizoen, maar ik was zo ontgoocheld dat ik toen in een impulsieve bui wat geroepen heb. Ja, dat seizoen bij Sporting Lokeren is
de zwarte bladzijde uit mijn voetbalcarière.”

HOOGTEPUNT MET AALST

Limpens kan naar FC Heirnis, waar hem een riant contract wacht. Toch kiest hij opnieuw voor Eendracht Aalst. “Ik voelde me nog
veel te goed om in bevordering te gaan voetballen. En ik was absoluut belust op revanche. Het feit dat voorzitter Van De Waeter bereid was om me direct een contract voor 3 jaar te geven, speelde ook wel mee.” En Limpens wordt
meteen weer de natuurlijke leider van de ploeg. Onder zijn impuls wint wit-zwart in 1991 de eindronde. “Zonder twijfel het mooiste moment in mijn carrière. In die periode speelden we voor afgeladen stadions met 8.000 à 10.000
man. Onvergetelijk!” Het seizoen erop volgt de ontnuchtering met de onmiddellijke degradatie. “We moeten eerlijk zijn, onze kern was te zwak dat jaar in Eerste Klasse. We hadden wel wat routine ingekocht, zoals bv. Dieter
Schwabe, maar – met alle respect – dat waren toch spelers die eigenlijk al bijna ‘fin de carrière’ waren. En de talentvolle jongeren zoals bv. Okpara waren op dat moment nog net dat tikkeltje te onervaren.”

VROEGTIJDIG VOETBALPENSIOEN

Aller-retour, dus. En voor Limpens eindigt het avontuur bij de Ajuinen. “Orlans was voor mij het begin van het einde. Als ik er aan terugdenk hoe die mij, een speler die
21 jaar voor de club speelde, naar de uitgang heeft gepusht, word ik nog kwaad. Ik tekende een voorcontract bij SK Ronse, maar toen werd ik gecontacteerd door Fazekas, die het jaar ervoor door Aalst ook al op de keien was gezet.
Union en Ronse zijn er toen uitgeraakt, en ik heb voor 2 jaar bij Union in derde klasse kunnen tekenen. Op het einde van mijn tweede jaar heb ik dan een zware knieblessure opgelopen. Het jaar nadien heb ik nog getekend bij E.
Zele, maar tijdens de voorbereiding voelde ik al dat het game-over was, en ik heb toen in augustus 1994 mijn actieve carrière beëindigd.”

Kwaliteiten

Als Luc terugkijkt op al die jaren Eendracht Aalst, zijn er
enkele spelers die er toch bovenuit steken. “Jean Arnolis, waar ik altijd enorm naar opgekeken heb, Geert Van Roy, Hedwig Sergeant, en – voor sommigen misschien een verrassing – Rudy Vermeulen, die op technisch vlak
fenomenaal was. Mijn eigen kwaliteiten? Vooral mijn mentale sterkte. Anders speel je geen 350 matchen in Tweede Klasse. Technisch gezien was ik toch ook wel onderlegd, en ook aan inzet en fighting spirit ontbrak het me niet.”
Luc speelde ook samen met Eendracht-legendes Mammana Neto Salvador en Moses Chunga.

TRAINERSCHAP

Limpens begint zijn trainerschap bij kleinere clubs als FC Mere en SV Geraardsbergen, daarna volgt
serieuzer werk bij RC Gent-Zeehaven. In januari 2002, wanneer Eendracht in Eerste Klasse naar de afgrond afglijdt, neemt hij het roer over van Manu Ferrera. “Mijn passage is toen van korte duur geweest. Mijn vrouw werkte toen op
het secretariaat. Ikzelf was trainer. We waren beiden van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op de club. Maar we kregen daar van voorzitter Garré bitter weinig dankbaarheid en erkentelijkheid voor terug. Ik had verlof zonder
wedde genomen en werkte voor Eendracht aan een hongerloon. Garré vroeg aan mij welke spelers ik wou houden en welke er mochten vertrekken. Ik maakte hem een lijst op, en een week later zie ik de spelers die wat mij betreft
mochten beschikken nog op de club rondlopen, terwijl de spelers die ik wou houden ontslagen waren. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik heb toen zelf de deur achter me dicht getrokken. Geert (Van Roy, nvdr) heeft
toen uit pure clubliefde het seizoen uitgedaan als trainer.”

EN NOG EENS TERUG

Vijf jaar later, in 2007, is Limpens toch weer terug! “Geert De Ridder is me toen komen terughalen. We waren net
gestegen van vierde naar derde. We behaalden dat seizoen de eindronde maar verloren van CS Visé”. Het seizoen daarop waren de verwachtingen veel te hoog gespannen. Er moest en er zou kampioen gespeeld worden! Er werd een
onmenselijke druk op spelers en sportieve staf gelegd. De eerste competitiematch op Wetteren staan we met de rust 0-1 voor, we overspelen die mannen gewoon. De tweede helft kantelt het, we krijgen een rode kaart en gaan met 4-1
de boot in. Bam, Limpens buiten! Na één match! Dat was de derde keer dat ik door de club onheus behandeld werd. Toen is mijn liefde voor Eendracht Aalst toch wel een paar jaar bekoeld, als ik eerlijk mag zijn.”

Pensioen

De voetballer en trainer Luc Limpens is nu op pensioen. “Ja, maar enkel wat voetbal betreft,” lacht Luc, “want ik heb nog enkele jaren te gaan bij de Technische Dienst van de Kamer van
Volksvertegenwoordigers.” Lange tijd leek het erop dat een nieuwe Limpens de voetbalhemel zou bestormen, maar zoon Ruud, die nochtans zijn opleiding kreeg bij Anderlecht, AA Gent en Eendracht Aalst, koos voor een carrière bij de
politie. “Moeilijk te combineren met voetbal op hoog niveau. Maar hij speelt voor zijn plezier nog steeds bij Aaigem.” En plezier, zou dat niet de essentie moeten zijn van het spelletje dat voetbal heet?

Terug
aan zijn middenstip

Straks zal Luc Limpens met gemengde gevoelens aan de middenstip van het Pierre Cornelisstadion staan. “Men heeft me hier een paar keer serieus op het hart getrapt. Maar ik besef dat dit niet
de mensen zijn die nu aan het roer staan. Met veel plezier kom ik straks wel met veel plezier van een communiefeest om de aftrap te geven bij de club van mijn hart en ik hoop van ganser harte, dat ze volgende week de
promotie naar de Eerste Amateurliga mogen vieren! ”

Het webteam van Eendracht Aalst wenst Luc te bedanken voor zijn prestaties en indrukwekkende carrière in het wit-zwarte Eendracht-shirt, en wenst hem nog veel geluk toe
in zijn verdere leven. Iendracht veroit!

fdh