Exclusieve voorpublicatie jubileumboek

Auteur Jan Van Lijsebeth, de clubmedewerkers en supporters, die meegewerkt hebben aan het jubileumboek ‘100 jaar Eendracht Aalst’, tellen af naar zondag. Dan zal iedereen na de wedstrijd in het
clubrestaurant zijn exemplaar kunnen afhalen (voor de voorintekenaars) of aankopen. Aan de vooravond publiceren wij op onze website al het voorwoord:

“Eendracht Aalst is ongetwijfeld de
club met de meest bewogen geschiedenis uit het Belgisch voetbal. Windstil is het bij deze unieke club nooit. Hoogtepunten werden afgewisseld met absolute dieptepunten en zelfs schandalen. Het honderdjarige clubleven
was een rollercoaster van emoties. De Aalsterse supporters maakten euforische momenten mee, maar werden ook vaak in diepe rouw gedompeld.
Dat laatste mag je zowel letterlijk als figuurlijk nemen. Zo waren er de
overlijdens van voorzitter Pierre Cornelis (vermoord na de oorlog) en van de spelers Emiel De Buck, de broer van de sterspeler Dolf (als gevolg van een blessure opgelopen in een wedstrijd), en Kamiel Paelstermans
(omgekomen in een verkeersongeval). De afgenomen titels in 1928 tegen Oudenaarde en in 1968 tegen Cercle Brugge, de zaak-Blavier in 1961, de omkoopaffaire met Sporting Charleroi in 1965, de zaken Emmanuel Ebiede
en Krist Porte in 1996, de omkoopaffaire in 1997, het faillissement in 2002 en de degradatie uit tweede klasse in 2015 wegens het niet behalen van de licentie, waren dan weer sportieve debacles.

Maar een echte Aalsterse supporter blijft altijd op post. Kritisch maar hondstrouw, zo mag je hem gerust omschrijven. Daarom is voor hem de eigenheid van de club van primordiaal belang.
Tweemaal stond de club met het stamnummer 90 dicht bij een fusie. Eerst met Sporting Lokeren, later met AA Gent. Onder druk van massaal supportersprotest werden ze afgeblazen. De Aalsterse fan blijft ook nu nog
angstvallig over de autonomie van zijn club waken, want bij het minste fusiegerucht met FCV Dender wordt kritisch gereageerd. Hoewel het Pierre Cornelisstadion niet meer voldoet aan de normen van het hedendaagse
voetbal, ziet de Aalstenaar een verhuis naar het André Van Roystadion in Denderleeuw absoluut niet zitten.

Eendracht mag prat gaan op zijn grote en fanatieke supportersaanhang.
De beelden van een tot in de nok gevuld Pierre Cornelisstadion met 10.000 toeschouwers in de succesperiode van de jaren 90 zijn indrukwekkend. Toen was zowat heel de Denderstreek in de ban van Eendracht Aalst. In
die gouden tijden werd bewezen dat Eendracht Aalst een enorm potentieel heeft. Voor de Europese match tegen AS Roma was de capaciteit van het Aalsterse stadion zelfs onvoldoende en moest er uitgeweken worden naar
het Constant Vanden Stockstadion van Anderlecht. De succesvolste periode uit de clubgeschiedenis met coach Jan Ceulemans en de toppers Gilles De Bilde en Godwin Okpara staat voor eeuwig in het geheugen van de Aalsterse
fan gegrift. Er was niet alleen de onvergetelijke vierde plaats in eerste nationale in 1994 en het hiermee gepaard gaande Europese ticket, er waren ook de twee halve finales in de Beker van België tegen Club
Brugge en Germinal Ekeren, waarin de Ajuinen door betwistbare scheidsrechterlijke beslissingen een bekerfinale misliepen.

Het Europese bekeravontuur in 1995 overtrof uiteraard alles. Zowel
uit als thuis werd tegen de Bulgaarse landskampioen Levski Sofia gewonnen. De heenwedstrijd werd beslist door een owngoal en een doelpunt van David Paas. In de terugwedstrijd zorgde Olivier Lamberg met een
kopbaldoelpunt voor een vervroegd carnaval in Aalst. Ongelooflijke vreugdetaferelen speelden zich af in het Pierre Cornelisstadion. In de tweede ronde op de Europese topclub AS Roma in het schitterende Olympische
stadion was Eendracht in de heenwedstrijd logischerwijze een maatje te klein en ging met 4-0 onderuit.

Na het absolute hoogtepunt uit de clubgeschiedenis ging het jammer
genoeg bergafwaarts, met het faillissement in 2002 en een degradatie naar derde klasse als triest dieptepunt. Er volgde in 2006 zelfs een tuimelperte naar vierde klasse.
Derby’s tegen SK Opwijk en Verbroedering
Meldert hadden een folkloristisch tintje. Het verblijf in het vagevuur van bevordering duurde slechts één seizoen. De wederopstanding werd verdergezet met een titel in derde nationale in 2011 onder trainer Bart
Van Renterghem en met sterspelers Wouter Moreels en Laurent Depoitre. Aalst was op weg om een stevige tweedeklasser te worden onder trainer Regi Van Acker, ware het niet dat er opnieuw financiële
problemen opdoken. De licentie voor tweede klasse werd in 2015 niet toegekend en ondanks een positieve uitspraak in kortgeding van de rechtbank van Dendermonde moest Eendracht degraderen. De trein werd gemist bij
de hervorming van de competitie en met voorzitter Patrick Le Juste werd in de tweede amateurafdeling teruggevochten. Er werd meteen gepromoveerd naar de hoogste amateurafdeling onder trainer Tom De Cock, maar twee jaar
later, in het jubileumjaar van het honderdjarige bestaan, kon de degradatie niet worden afgewend.

Tal van clubiconen werden in die honderd jaar gevormd. In een ver verleden had je onder
meer Leon Van der Borght, Adolf De Buck, Karel Voogt, Norbert Moreels, Adolf Flips, Gaston Van der Elst, Pie Van der Meirsch, de gebroeders Jan en Antoine Van Poelvoorde en Fons Lockefeer. Zij kregen opvolging
van Johan Dierickx, Jean Arnolis, Erwin Verpeten, Geert Van Roy, Luc Limpens, Wim De Wolf, Hans De Schrijver, Olivier Lamberg, Kris Temmerman en Peter Van Wambeke, om er maar enkelen te noemen. Recentere
boegbeelden zijn Predrag Filipovic, Ken Van Damme en Kevin Van Den Noortgaete.
Eendracht is ook altijd een club van grote namen en vedetten geweest. Salvador Mammana Neto, Moses Chunga en Gilles De Bilde zijn
legenden. Maurice Martens, André De Nul, Maurits De Schrijver, Rudi Haleydt en Peter Cooman waren Aalsterse jeugdproducten, die het bij andere clubs waarmaakten op het hoogste niveau. Laurent Depoitre was de
laatste grote naam. 
Voor hem passeerden onder meer nog Godwin Okpara, Yves Vanderhaeghe, Edwin Van Ankeren, Florian Urban, Peter Van Der Heyden, Geoffrey Claeys, Vladan Kujovic en Dries Mertens de revue in
Aalst. Er werden regelmatig vedetten in de herfst van hun carrière aangeworven, de ene met meer succes dan de andere. De bekendste namen waren Hypoliet van den Bosch (als speler en trainer), Paul Van Himst, Jean
Trappeniers, Juan Lozano, Jan Poortvliet (als speler en speler-trainer), Philippe Desmet, Jules Bocandé, Edi Krncevic, Leo Van der Elst, Fred van der Hoorn en Philippe Vande Walle.

Een vedettenploeg in het seizoen 1989-1990 faalde. De terugkeer van coach Laszlo Fazekas was wel een voltreffer. De Hongaar veroverde in 1991 de harten van de Aalsterse fans door met een 0-1 overwinning op
Turnhout de promotie naar eerste nationale via de eindronde af te dwingen. Frank Eeckhout maakte zich onsterfelijk met de winning goal. Het werd een dolle feestnacht, want de supporters hadden 29 jaar lang gewacht
op een terugkeer naar het hoogste niveau. 
De eerder geciteerde coaches van den Bosch, Poortvliet, Fazekas en Ceulemans waren niet de enige bekende namen aan het sportieve roer bij Eendracht. Michel
Verschueren (als fysiektrainer), Henk Houwaart, Georges Heylens, Tomislav Ivic, Leo Canjels, Han Grijzenhout, Urbain Haesaert, Barry Hulshoff en René Desaeyere zijn namen die klinken als een klok.

Hoewel Eendracht uitgerekend in zijn jubileumjaar van het honderdjarige bestaan afgegleden is naar de tweede amateurafdeling blijft het een club die geen enkele voetballiefhebber onberoerd
laat. Daarom vind ik het een eer dat het clubbestuur me aanzocht om dit boek te schrijven. Het was een geweldige uitdaging om de kleurrijke geschiedenis van deze mooie traditieclub neer te pennen, maar ook mijn
visie weer te geven over haar toekomst. Zelf zette ik als zevenjarige samen met mijn vader Oscar, die als kranige negentiger nog altijd als fervent aanhanger op post is bij de thuismatchen, mijn eerste stappen in
het Pierre Cornelisstadion. Uitgerekend in het seizoen 1967-1968, waarin Cercle Brugge de titel van Eendracht voor de groene tafel afsnoepte. Die grote onrechtvaardigheid greep me als kind erg aan en in mijn jeugdjaren
leefde ik enorm mee met deze club. Negen jaar later werd er toch naar tweede klasse gepromoveerd, met onder meer mijn jeugdidool Geert Van Roy in de ploeg. Met hem heb ik altijd een speciale band gehad omdat onze
ouders ooit korte tijd buren waren en ik hem als jeugdspeler van Eendracht als mijn grote voorbeeld zag. Een voetbalcarrière zat er voor mij niet in, maar er ging wel een jongensdroom in vervulling toen ik vanaf begin
de jaren 90 Eendracht als sportjournalist van dichtbij kon volgen, wat ik tot op heden nog altijd doe.”

Jan Van Lijsebeth