Gewezen publiekslieveling Ives Cordier geeft aftrap

De aftrap van de thuistopper tegen Lommel zal gegeven worden door onze Man van het Seizoen 2002-2003: Ives Cordier (33). Onze jeugdspeler maakte in 2001 zijn debuut op het hoogste niveau, bleef de club trouw na
de tuimelperte naar Derde Klasse en dwong meteen mee de promotie af. Het webteam blikt terug met Ives, die nog steeds zeer geliefd is bij onze supporters.

Jeugd

De in Aalst geboren Ives Cordier bracht zijn jeugd
door in het Vlaams-Brabantse Sint-Martens-Bodegem. Bij het lokale clubje Daring Bodegem bond hij op zijn zevende zijn eerste voetbalschoentjes aan. Na 2 jaar werd hij daar weggeplukt door Hoger Op Merchtem, dat in de lagere
nationale reeksen speelde. “Ik werd eigenlijk al in Bodegem door Eendracht Aalst gescout, en ook door KV Mechelen. Mijn vader was echter van oordeel dat HO Merchtem een betere tussenstap zou zijn voor mijn ontwikkeling. Maar na
een half jaar kwam Aalst toch weer aandringen en rond Nieuwjaar ben ik dan op 10-jarige leeftijd naar de Zandberg getrokken. Ik mocht de rest van dat seizoen vanzelfsprekend geen wedstrijden spelen.”

Cordier speelt 7 jaar
in de jeugdploegen van ‘wit en zwet’. Aan het begin van het seizoen 2001-2002 mag hij als 17-jarige de voorbereiding meemaken met de A-kern op het hoogste niveau. “Als jong gastje is dat vanzelfsprekend een droom. Maar vanaf het
begin van de competitie moest ik natuurlijk weer met de reserven spelen. Ik had toen geen flauw benul van wat er me dat seizoen nog te wachten zou staan.”

Debuut op Antwerp

Na een fenomenale start – Eendracht
voert zelfs even de vaderlandse competitie aan – duiken al snel de financiële problemen op en moet de club het merendeel van de profspelers ontslaan. “Voor de jonge garde die toen overgeheveld werd naar de A-kern
was dit een enorm dubbel gevoel. De week ervoor zat ik ons eerste elftal nog aan te moedigen in vak K en plots was ik elke dag met die mannen aan het meetrainen! Langs de andere kant bespeurden we ook wel de gelatenheid en het
verdriet over de gang van zaken. Maar het overheersende gevoel bij mij persoonlijk was toch wel dat ik een unieke kans in de schoot geworpen kreeg. Mijn debuut in Eerste Klasse op Antwerp zal ik nooit vergeten, ook al mocht ik
pas enkele minuten voor het einde invallen. En de allerlaatste match tegen STVV mocht ik zowaar de volledige wedstrijd als rechtsback uitspelen.”

De preek van Imagbudu

Uit die periode herinnert Ives
zich vooral Bjorn De Wilde, Koen Persoons die toen eveneens een paar wedstrijden heeft mogen meespelen én Gideon Imagbudu. “Een leuke anekdote: op een gegeven ogenblik tijdens een wedstrijd kan Gideon Imagbudu, toch
wel een monument uit die tijd, me alleen voor doel zetten maar hij vertikt het om me aan te spelen. Ik vloeken en kankeren, niet zozeer op hem, maar eerder omwille van de verkwanselde mogelijkheid. De dag zelf zegt die kerel
niets maar ’s anderendaags wil ik hem een hand geven, en hij weigert die! Krijg ik daar een preek van hem, dat jonge spelers de ouderen moeten respecteren. De Afrikaanse cultuur zeker? Achteraf is dat allemaal wel goed gekomen
tussen ons want we hebben nog veel samen gelachen.”

Lot beslist om te blijven

Door de sportieve degradatie en de vereffening dondert Aalst in 2002 naar Derde Klasse. Onzekere tijden, er is geen geld en alle
spelers kiezen eieren voor hun geld. “Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat het ook bij mij niet veel gescheeld heeft of ik was weg. Ik mocht een stage afwerken bij Roda JC, maar de meest concrete interesse kwam van Bergen.
De Henegouwers speelden in Tweede Klasse en deden mee voor promotie naar Eerste. Het contract lag eigenlijk klaar, het moest enkel nog getekend worden. De club promoveerde echter tegen alle verwachtingen in en ik heb toen een
zuur telefoontje gekregen dat de overgang niet meer doorging. Dat was effe balen. Ok, ik was nog maar 18 maar ik had van Eerste Klasse geproefd en wou absoluut mijn kans grijpen als profvoetballer, ook al besefte ik maar al te
best dat ik aanvankelijk vaak op de bank zou moeten zitten.”

De bruggen met Eendracht zijn echter niet opgeblazen. “Mijn vader en mijn manager waren altijd telefonisch in contact gebleven met het nieuwe bestuur. Kort voor
de sluiting van de transferperiode heeft de club me dan een – naar derdeklassenormen – zeer mooi voorstel gedaan, en zo komt het dat ik als enige van de liefst 33 kernspelers gebleven ben!”

Derde Klasse

Eendracht
Aalst begint met een schone lei in Derde Klasse. Ondanks de beperkte middelen trekt het een trainer met naam en faam aan: Leo Van Der Elst. “De ambities waren hooggespannen, misschien iets té. De resultaten vielen wat tegen en
Leo werd in februari ontslagen. Jammer, want ik had een heel goede band met hem en ik heb veel aan hem te danken. Hij heeft me als 18-jarig broekventje toen niet meteen opgebrand maar me heel geleidelijk gebracht. De eerste
matchen begon ik meestal op de bank maar op Meldert viel Glenn Dillens geblesseerd uit. Ik ben toen ingevallen en ben niet meer uit de ploeg gegaan. Uit die periode herinner ik me vooral Steev Yousfi en Joeri Pardo.”

Alsnog promotie

Na het ontslag van Leo Van Der Elst krijgen interim-coach Geert Van Roy en de nieuwe trainer Alain Merckx de ploeg snel terug op de rails. Eendracht dwingt alsnog de eindronde voor promotie af.
“Daarin elimineerden we eerst Walhain en Wevelgem. De finale tegen OH Leuven werd gespeeld op het veld van RC Mechelen. Wij waren de underdog, maar alleen al bij het zicht van de massa supporters heb ik toen een kick gekregen en
ik heb die ganse match op adrenaline afgewerkt. Het was geen hoogstaande wedstrijd, een echte cupmatch die eindigde op 1-1. Ik scoorde op strafschop. Verlengingen dus maar ook die leverden geen overwinnaar op. De
strafschoppenreeks die volgde zal ik mij mijn leven lang herinneren. Niemand miste, we bleven maar doorgaan tot 10-10. Wij missen niet en toen pakt onze keeper De Corte die laatste elfmeter van Leuven! Onbeschrijflijk! De
taferelen nadien en in Aalst bij onze terugkeer staan nog steeds op mijn netvlies gebrand.”

Kwaliteiten

Cordier wordt door de supporters verkozen tot Man van het Seizoen. “Ik speelde heel sterk dat jaar. Ik dreef
als het ware op het vertrouwen dat ik voelde vanwege de club, de trainersstaf en de supporters. Ik kon mijn sterke punten optimaal uitspelen: enthousiasme, snelheid, lef en 1-tegen-1-acties. Ook had ik zo’n beetje het
gevoel dat alles kon en niets moest, geen druk. De Gouden Schoen die ik toen kreeg heeft lang bij mijn ma thuis gestaan. Ze was er zo trots op! Maar toen ze niet zo lang geleden overleden is heb ik hem mee naar huis genomen,
waar hij nu een prominente plaats in onze living heeft.”

Vrije val

Het daaropvolgende seizoen 2003-2004 draaien de Ajuinen een zorgeloos seizoen in Tweede Klasse. “Alhoewel ik van nature een aanvaller ben,
werd ik door Merckx en later Asselman meestal als offensieve rechtsback uitgespeeld. Ik was daar eigenlijk best ongelukkig om. Nochtans wilde een jaar later ook T2 Willy Quipor mij omscholen tot rechtsback. Maar ik was koppig:
ik wou altijd maar aanvallen! Misschien had ik beter naar hen geluisterd, dan had mijn carrière misschien een andere wending genomen, we zullen het echter nooit weten.” Het volgende seizoen is het echter terug naar af: Aalst
eindigt troosteloos laatste. “Dat was te wijten aan een combinatie van factoren: weinig geld om spelers met een meerwaarde aan te trekken, gebrek aan ervaring, veel blessures en een flinke dosis pech. Het was zo’n typisch
seizoen waarin alles verkeerd loopt wat verkeerd kan lopen.”

Peter Garré

Maar wie dacht dat de club het einde van de miserie wel gezien had, kwam bedrogen uit. “Alweer bulkte de club in Derde Klasse van ambitie.
Er werden zelfs een paar Brazilianen aangetrokken. We parkeerden ons echter van bij de seizoenstart in de onderste regionen van het klassement en we konden de negatieve trend niet keren. Ook in de bestuurskamer was het onrustig
met de nieuwe voorzitter Peter Garré. In december kreeg ik samen met een aantal anderen, waaronder Chris Van Geem, Ivan De Corte en Jurgen Coppens, zonder ook maar een woordje uitleg te horen dat we naar de B-kern verbannen
werden. Ik bleef mijn uiterste best doen bij de beloften onder Willy Quipor en kreeg na een paar weken van de nieuwe coach Etienne De Wispelaere te horen dat ik opnieuw mijn kans ging krijgen. Ik veronderstelde dat dit
doorgesproken was met het bestuur, tot wanneer ik op training verscheen. Daar stond Garré plots voor mijn neus en die snauwde me toe dat ik zo snel mogelijk mijn hielen moest keren!”

Zo komt er een abrupt einde aan het
avontuur van Ives Cordier bij Eendracht Aalst. “Pas op, ik heb nooit revanchegevoelens gekoesterd tegen de club zelf, wel tegen Garré. Toen ik dan achteraf hoorde dat hij op Torhout door de eigen supporters de toegang tot het
stadion ontzegd werd en uiteindelijk ook moest aftreden, vond ik wel dat hij zijn verdiende loon had gekregen.”

Lagere klassen

Cordier maakt het seizoen vol bij vierdeklasser Dilbeek en vervolgt zijn carrière bij
Willebroek-Meerhof, SK Londerzeel, Standaard Wetteren, fusieclub Wetteren-Kwatrecht, Ternat, TK Meldert en VK Liedekerke, waar hij momenteel actief is. “We spelen in eerste provinciale Brabant en staan aan de kop van het
klassement. Ik speel als centrale middenvelder en ben door mijn ervaring toch wel een beetje de draaischijf van de ploeg,” lacht Ives. “Het zou mooi zijn om in de herfst van mijn loopbaan nog eens kampioen te kunnen spelen.”

Op de vraag of hij niet bitter is omdat hij, net zoals bijvoorbeeld zijn oude maatje Koen Persoons, geen succesvolle profcarrière heeft kunnen uitbouwen reageert Ives opvallend nuchter. “Als jonge gast droom je daar
natuurlijk van en ik was er op een gegeven moment ook heel dichtbij. Niet alleen met Bergen, ook de Spaanse club Murcia, toen nog in de Segunda Division, toonde 2 jaar na elkaar interesse. Maar ik dacht toen nog altijd dat ik
uiteindelijk in de Belgische competitie wel prof zou kunnen worden. Na enkele jaren stel je dan vast dat het ultieme doel steeds verder wegglipt. Ach, ik heb zo veel plezier beleefd aan het voetbal, nu nog steeds. Ik heb van
niets spijt.”

Privéleven

In het dagelijkse leven is Ives actief als vertegenwoordiger voor MIBA, een specialist in garagepoorten. “Het is een kleine wereld,” grinnikt hij, “want MIBA is het bedrijf van
ex-Eendrachtvoorzitter Marc Schots.” Ook in het gezinsleven gaat het hem voor de wind. “Ik ben blijkbaar een laatbloeier, want ik heb nog niet zo lang geleden de liefde van mijn leven gevonden en ik ben 7 maanden geleden papa
geworden van een flinke dochter Lilly-June. En ik hoop nu ook nog op een zoon om in mijn voetsporen te treden.” knipoogt hij.

Bedankt papa

Ives wil van dit interview en de aftrap morgen gebruik maken om een
eerbetoon aan zijn vader te geven. “Als jeugdspeler stond ‘Taxidienst Papa’ altijd voor me klaar om me overal naartoe te voeren. Eén moment speelde een sleutelrol in mijn jeugd. Ik was eens gestraft geweest op training. In
plaats van verhaal te gaan halen bij de trainer, heeft mijn pa me toen de mantel uitgeveegd en me verplicht om te stoppen. Omgekeerde psychologie, natuurlijk, want ik heb hem toen gesmeekt om te mogen verder voetballen en
gezworen dat ik beter mijn best zou doen. Een levensles die ik me altijd zal heugen!”

Terugkeer naar het Pierre Cornelisstadion

Morgen staat ‘Cordierken’ dus opnieuw aan de middenstip van het Pierre
Cornelisstadion. “Zoals ik al zei: mijn afscheid was er ééntje in mineur, maar Eendracht Aalst zal voor altijd een speciale plaats in mijn hart innemen. Ik volg de club nog steeds op de voet. Ik was dan ook erg opgetogen en
vereerd toen ik de uitnodiging kreeg om de aftrap te komen geven.”

Onze club bedankt Ives uitdrukkelijk voor het interview en voor de prestaties die hij leverde in het Eendracht-shirt. Iendracht veroit!

fdh