Met Edmond Boone over de jaren zestig

Met Edmond Boone over de jaren zestig Met Edmond Boone over de jaren zestig

De aftrap van de laatste seizoenswedstrijd tegen KSV Oudenaarde werd gegeven door Edmond Boone (73), die zowel voor Eendracht Aalst als voor de Oudenaardisten speelde. In onze reeks “Oude Gloriën” gaan we met ‘Mong’
terug naar de jaren ’60 toen Eendracht Aalst zich probeerde te herstellen van de Blavier-affaire. Maar in plaats daarvan zorgden enkele gebeurtenissen ervoor dat den Iendracht nog dieper het moeras werd ingeduwd. Edmond Boone is
één van de weinigen die het allemaal meemaakte.

Mijlbeek

Boone is een rasechte Ajuin want hij werd in Aalst geboren en bracht zijn jeugd door in de wijk Mijlbeek. “Als ik een lange nek had gehad, kon ik bij wijze
van spreken het stadion vanuit mijn kamervenster zien liggen.” lacht hij. “Het was dan ook logisch dat ik op 9-jarige leeftijd, aan het begin van het seizoen 1954-1955, mijn aansluitingskaart bij Eendracht Aalst tekende, hoewel
dat officieel pas mocht vanaf 10 jaar. We trainden op het veld achter het stadion. Toen was dat nog vrij groot want de huidige parking was daar ook bij.”

Werkkracht

Een hoogvlieger was de jonge Edmond
aanvankelijk niet. “Ik moest in het begin vooral in de gewestelijke jeugdreeksen spelen. Ik was technisch behoorlijk maar ik was inderdaad geen toptalent. En ik was ook klein. Maar ik was een harde werker en een vechter, en
geleidelijk aan mocht ik meer met de provinciale ploeg spelen. Ik heb toen, bijna noodgedwongen, de kwaliteiten ontwikkeld die mij later tot in de eerste ploeg gebracht hebben. Ik was snel en bikkelhard in de duels. Ik plakte
letterlijk op mijn directe tegenstander. Toch kreeg ik weinig kaarten want mijn tussenkomsten waren meestal correct. En door mijn uitmuntende fysieke conditie kon ik een volledige flank voor mijn rekening nemen. Ook had ik een
bijzondere eigenschap: ik kon achterwaarts bijna even snel lopen als vooruit! Mijn jeugdcoach Bart Herremans zei altijd dat ik de bal in het oog moest houden en met die techniek kon ik steeds mijn man volgen én mijn blik op het
leer houden.”

Blavier

In 1961 is Boone als jeugdspeler getuige van één van de zwarte momenten uit onze clubgeschiedenis. “Er is al veel gezegd en geschreven over die match tegen Standard. Bijna 60 jaar na de
feiten kan ik er heel objectief over vertellen. Standard probeerde vanaf het begin met lange ballen hun sterke Hongaarse spits Sztani te bereiken, maar Fons Lockefeer speelde een berematch en kuiste alles op. De Luikenaars
begonnen gefrustreerd te geraken en probeerden met tal van kleine, geniepige fouten onze spelers te provoceren. De Nederlandsonkundige Blavier zag het niet, of wilde het niet zien, en toen hebben onze spelers met de Van
Poelvoordes op kop hun koelbloedigheid verloren en zijn ze beginnen reageren met potig spel, met de gekende gevolgen. Heel begrijpelijk, maar niet goed te praten.” Na de zware straffen is de ploeg is onthoofd en zal
Eendracht op het einde van het seizoen 1961-1962 uit Eerste Klasse degraderen. Het begin van een 30-jarige tocht doorheen de woestijn.  

Debuut

Boone was ook heel polyvalent, en daar waar dit in
het moderne voetbal niet altijd een voordeel is, was dat in die periode wel het geval. “In de jaren ’60 mochten er slechts 13 spelers op het wedstrijdblad staan: 11 op het veld, en 2 reserven waaronder een tweede doelman. Als
reserveveldspeler kon je dus overal uitgespeeld worden. Mijn debuut was in tweede nationale tegen Boom in het seizoen 1963-1964, onder trainer Geertsen. Als ik me niet vergis heb ik toen clubcoryfee Gaston Van Der Elst
vervangen. Ik heb dat bewuste seizoen eerst rechtsvoor, linksvoor en rechtsachter gespeeld, om uiteindelijk toch terecht te komen op mijn geliefkoosde positie, de linksachter, en vanaf toen ben ik bijna niet meer uit de ploeg
gegaan.”

Het was ook de periode van fysical coach Michel Verschueren, die zijn revolutionaire trainingsmethodes op de spelers losliet. “Inderdaad, met de zandzakjes op de rug de gradins op en af. Ik heb het meegemaakt en
ik vond dat geweldig want ik was een fysiekbeest.”

Omkoopaffaire

De Blavier-match is nog niet verteerd of in het seizoen 1964-1965 treft een nieuw ongeluk onze club. In het slot van de competitie staan de zaken
er sportief beroerd voor: Eendracht staat voorlaatste in de stand en moet zich tegen Sporting Charleroi trachten te redden. “Piccinin, de speler-trainer van Charleroi, zou toen benaderd geweest zijn en tijdens de rust uit de
biecht geklapt hebben. We werden veroordeeld wegens omkoperij en zakten één reeks sportief, en een bijkomende reeks extra-sportief. Ik heb achteraf nog geprobeerd van Gaston Van Der Elst, die één van de tussenpersonen was,
te vernemen wat er toen precies gebeurd is maar hij maakte er zich altijd vanaf met een grapje.”

Al dansend kampioen

Het verblijf in vierde klasse blijft gelukkig beperkt tot één seizoen. “We speelden het seizoen
1965-1966 los kampioen met 49 punten op 60. Ik maakte dat seizoen ook mijn enige doelpunt: tegen Zele joeg ik een afvallende bal staalhard tegen de touwen. Dat was eigenlijk een heel plezant jaar. We speelden vaak in
West-Vlaanderen en op de terugweg stopten we altijd in Deinze om op kosten van voorzitter Bosteels iets te gaan eten in bar Martino. En recht daartegenover was er een dancing, De Ranch. Daar gingen we achteraf ‘onze mond
spoelen’.”

Titelmatch op Cercle

Het seizoen daarop draait Aalst probleemloos mee in de subtop en wordt vijfde. Het seizoen 1967-1968 wordt een nagelbijter van formaat: de Ajuinen zijn in een nek-aan-nekrace
verwikkeld met Cercle Brugge. De laatste match, uitgerekend in Brugge, beslist over de titel. “We wonnen die match met 0-1 na een doelpunt van Etienne Collijns en toen is er een volksfeest zonder weerga losgebarsten. Voor mij is
dat moment nog steeds het mooiste uit mijn ganse voetbalcarrière. We konden toen vanzelfsprekend niet weten dat de euforie zou omslaan in woede.”

Het scheidsrechtersblad

Cercle Brugge dient immers een klacht in:
de ‘feuille’ zou verkeerd ingevuld geweest zijn. “We hadden op de heenweg naar Brugge in de file gezeten en we waren maar net voor het wedstrijdbegin in het stadion aangekomen. We waren sowieso al gespannen en door die
vertraging liepen we allemaal nog eens extra zenuwachtig. Onze délégué Jean Boone, overigens geen familie van me, heeft toen blijkbaar in de drukte de namen van onze reservedoelman Willy De Neef en onze reservespeler Roland Suys
op het scheidsrechtersblad verwisseld.”

Een belachelijk detail maar na een procedureslag die 2 maanden duurt neemt het Uitvoerend Comité van de KBVB Eendracht Aalst definitief zijn titel af. “We waren natuurlijk razend.
Onze op het veld verdiende titel werd ons afgenomen door een administratieve pietluttigheid. Bovendien was er nog het feit dat na de match op Cercle Brugge onze verzorgingstassen uit onze kleedkamer verdwenen waren. Ik ben ervan
overtuigd dat Cercle ons toen al een loer wilde draaien: ze wilden controleren of we geen doping genomen hadden.”

Geknakt moreel

Het seizoen erop draaien de Ajuinen een grijs seizoen in de middenmoot. “Ons moreel
was gekraakt. We moesten onder trainer Figeys aan een nieuwe ploeg bouwen met heel wat nieuwe spelers en enkele eigen jeugdspelers. In de loop van het jaar kreeg ik een aanbieding van het ambitieuze KSV Oudenaarde, dat toen in
bevordering (vierde klasse, nvdr) speelde. Hun voorzitter, Jan Broeckaert, moest me per se hebben en hij deed het Aalst-bestuur een bod dat ze niet konden weigeren.”

Kampioen met Oudenaarde

Oudenaarde plukt niet
alleen Boone weg bij Aalst, maar ook de broers Louis en Jean-Baptiste Pfaff. “We hadden een fantastische ploeg met o.a. Germain Wauters, afkomstig van Herzele, die het jaar ervoor bij Union gespeeld had, Johnny Vander Beken, die
door Anderlecht en Club Brugge gevolgd werd. En ook één van de eerste Brazilianen in het Belgische voetbal, Dias. De titel op het einde van het seizoen 1969-1970 lag dan ook in de lijn der verwachtingen.”

Boone zal
uiteindelijk drie jaar in Oudenaarde spelen. “Ik werd weliswaar behoorlijk vergoed en ik kreeg een kilometervergoeding, maar in die tijd was die weg van Aalst naar Oudenaarde niet zoals nu, hé. Echt een slechte baan, jong.
Gelukkig kon ik ‘carpoolen’ met Willy Tas uit Haaltert. Bovendien werkte ik voltijds. Ik heb 42 jaar voor Tupperware gewerkt. Dat was dus om iets na vijven thuiskomen, rap iets eten, en 4 keer per week naar Oudenaarde. Op den
duur begint dat serieus door te wegen.”

Terug naar eigen streek

Ouwe getrouwe Gaston Van Der Elst lokt Boone in 1972 terug naar de Denderstreek: hij tekent bij FC Denderleeuw, waar Gaston trainer is
geworden. “Het seizoen 1972-1973 in vierde klasse werd ik voor de derde keer kampioen! Nadien heb ik nog 9 seizoenen voor Racing Haaltert gespeeld. Op 39-jarige leeftijd(!) volgt nog een transfer naar FC Mere. “Ik was altijd
gespaard gebleven van zware kwetsuren maar de eerste competitiematch op Bambrugge heb ik de gewrichtsbanden van mijn linkerknie gescheurd.” Dat was meteen het einde van een lange en bewogen spelerscarrière. De jaren erop wordt
Boone jeugdtrainer en trainer bij diverse clubs uit het Land van Aalst. “Tot mijn zestigste heb ik wel zo nu en dan nog meegespeeld met de reserven. Ik kon het niet laten want ik deed het te graag. Ik geef aan iedereen de raad
mee: blijf zo lang mogelijk actief!”

Clubiconen

Edmond Boone maakte vorige week zaterdag het afscheid van clubicoon Kevin Van Den Noortgaete mee. Zelf speelde hij nog samen met enkele illustere namen uit onze
clubgeschiedenis: “Het is moeilijk om er één speler uit te lichten. Ik maak een selectie van de 5 besten: Fons Lockefeer, Gaston Van Der Elst, Walter Elegeert, Maurice Martens en André De Nul, die nog bij Lierse, Anderlecht,
Union en Rot-Weiß Essen in de Duitse Bundesliga gespeeld heeft.”

‘Mong’ is de ploeg van zijn hart altijd blijven volgen. “Ja, ik kom wel een paar keer per jaar kijken. Ook de match op Dender was ik er. Het heeft me
plezier gedaan dat de club aan mij gedacht heeft om de aftrap te geven van de match tussen de twee ploegen waar ik zelf mijn sportieve hoogtepunten beleefd heb.” Het Eendracht-webteam bedankt Edmond Boone van ganser harte voor
de prestaties die hij leverde in het shirt van Eendracht Aalst en wenst hem nog veel gelukt toe. 

Iendracht veroit!

fdh

ONZE PARTNERS

  • Plastiek Hofstade
  • X3
  • Thoen
  • Arijs Begrafenissen
Toegevoegd aan winkelmandje