Phil Droeven: Herinneringen bezorgen mij kippenvel

De clash der traditieclubs van straks (stamnummer 90 tegen stamnummer 4) zal op gang getrapt worden door ex-speler Philippe Droeven (53). De Brusselse ‘ket’ was één van de sterkhouders van de ploeg die in 1991 de
eindronde in Tweede Klasse won.

Fysiek beest

Philippe is een geboren en getogen Elsenaar, waar hij begon te voetballen bij Sporting Club d’Ixelles in tweede provinciale. “Ik speelde er op mijn zestien al in de
eerste ploeg. Ik was zeker niet de beste van mijn generatie, maar ik was een fysiek beest met een goede wedstrijdmentaliteit en een gezonde dosis ambitie. Op mijn negentiende kwam de ambitieuze eersteprovincialer KFC Overijse
(nu opgegaan in fusieclub Tempo Overijse, nvdr) mij wegplukken. We speelden onmiddellijk kampioen, zodat ik het jaar nadien in vierde klasse speelde. Het jaar nadien werd het zelfs derde klasse bij VK Ninove.”

Steile
opgang

De linksback verteert dus probleemloos de steile opgang – in 4 jaar tijd – van tweede provinciale naar derde klasse, hij wordt in zijn eerste seizoen op De Kloppers zelfs tot man van het seizoen
verkozen. Hij wekt dan ook de interesse van de grote ploegen. “SC Charleroi wou me, en was bereid om Ninove 2 spelers in ruil te geven, maar op De Kloppers wilden ze harde cash. 5 miljoen eisten ze! Dat was zelfs voor de
Carolo’s te veel. Ze hebben toen Rudy Moury gekocht voor mijn positie. Het jaar daarop, in 1988, hoorde ik dat Eendracht Aalst naar mij geïnformeerd had. Blijkbaar waren de Ajuinen wel bereid om de gevraagde centen op tafel te
leggen, want ik kreeg tot mijn verbazing vrij snel te horen dat de deal rond was. Ik heb achteraf gehoord dat er 3 miljoen voor mij betaald werd… Belgische frank, hé! Ik was enorm blij met de overgang, want ik was nog steeds
ontgoocheld over de gemiste transfer van het seizoen ervoor. Aalst was toch weer een klasse hoger en dus weer een stap vooruit in mijn carrière.”

Bulatovic

Droeven werd door het Aalsterse bestuur aangekocht
voor de verbreding van de kern. “Die Joegoslavische trainer, Bulatovic, had me nog niet zien spelen, en ik kreeg al meteen te horen dat ik niet op een basisplaats hoefde te rekenen. Hij had een voorkeur voor mannen die al
ervaring hadden in tweede en eerste klasse, zoals Geert D’Hooghe. Dat moest hij net tegen mij zeggen! Ik zou het hem wel eens bewijzen! Ik ben dan toch vrij snel in de ploeg gekomen en ben er niet meer uitgegaan.
Achteraf bekeken was Bulatovic, die snel ontslagen werd, misschien zelfs een goeie psycholoog en zei hij dat om mij te prikkelen.”

De Hand van God

Het eerste seizoen wordt Droeven met Aalst vijfde. Het mist
de eindronde doordat FC Eeklo, dat slechts zevende was geëindigd, wél een periode won. “Dat was wel jammer, maar ik mocht zeker tevreden terugblikken op dat seizoen. Ik scoorde zelfs nu en dan eens. Ik herinner mij een
fenomenale goal in de thuismatch tegen Verbroedering Geel, en ook op Geel kon ik scoren. Op een corner ging ik naar de bal, maar ik kon er net niet bij. In een reflex heb ik toen de ‘Hand van God’ van Maradona geïmiteerd. Ik
klopte de bal in doel, en tot mijn verbazing werd de goal goedgekeurd. En we winnen die match met 0-1!”

Slechte mayonaise

Aan het begin van het seizoen 1989-1990 wordt voetbalminnend Aalst gek: Eendracht Aalst
trekt Juan Lozano aan, één van de beste spelers die ooit op de Belgische velden rondliepen. Naast Lozano komen ook de Nederlandse ex-international Jan Poortvliet, topschutter Jules Mandiangu en Didier Wittebole de ploeg
versterken. En met André Van Maldeghem wordt een trainer met een solide reputatie aangetrokken. Maar het seizoen wordt een sof van jewelste! Den Iendracht zal dat seizoen pas tiende eindigen. Droeven weet wat er toen fout
gelopen is. “Kijk, dat seizoen zijn we begonnen met veel blabla en veel show, maar je moet niet alleen technisch goed zijn. Voetbal is volgens mij vooral een mentale kwestie. Ik heb in mijn carrière minstens 100 spelers zien
passeren die technisch veel beter waren maar die nooit hoger geraakt zijn dan provinciale, waaronder mijn eigen broer. Ik speelde altijd 200% op karakter, maar dat was niet bij iedereen het geval. En dat seizoen was het net
alsof we al van bij het begin zeker waren dat we kampioen gingen spelen. Maar de mayonaise van het “Dream Team’ heeft nooit gepakt, zo simpel is het.”

Fazekas

Voor het seizoen 1990-1991 haalt Eendracht een oude
bekende terug: Laszlo Fazekas komt terug van RC Harelbeke. Die moet het stellen met een fel verzwakte kern. Droeven ziet het anders. “Die ploeg was technisch gezien 10 keer zwakker, maar op mentaal vlak 20 keer sterker! Mannen
zoals De Rijck, De Wolf, Limpens,… daar kon je mee naar de oorlog! En Chunga … tja, daar is al veel over gezegd en geschreven, maar het klopt wel allemaal. Een uitzonderlijke klasbak. Als die goesting had om een match te
beslissen, dan deed die dat gewoon. Maar tegelijk een gek genie, zo bizar: hij had niet altijd goesting.”

Over Fazekas spreekt Droeven nog steeds met veel respect. “Ik ben nu zelf al een paar jaar trainer en kan nu veel
beter zijn kwaliteiten inschatten. Hij gaf gewoon keigoeie trainingen. Als ex-speler op internationaal niveau kende hij het klappen van de zweep, hij was een goeie psycholoog. Fazekas wist perfect wat hij wou en hij kon dat
ook overbrengen op de spelers. En hij had charisma! Hij was een zachte man, maar o wee als we niet uitvoerden wat hij vroeg. Ja, ik herinner me nog een paar pittige straftrainingen.”

De Zwette Maan

Het vervolg
van dat seizoen is bekend: eindrondewinst tegen FC Turnhout, de dolle taferelen achteraf. Na 29 jaar promoveert Eendracht Aalst weer naar Eerste Klasse. “Schitterende momenten waren dat. Als fan van Johnny Hallyday kon ik
redelijk goed zingen. En bij Aalst hadden ze een traditie van liedjes zingen. Ik deed dat heel graag. Nu ben ik die teksten vergeten, maar ik herinner mij dat we op Turnhout met de supporters ‘De Zwette Maan’ gezongen hebben. Ik
krijg er nog kippenvel van.”

Droom spat uiteen

Het seizoen zal voor Droeven echter eindigen in mineur. “Eerst was er het ongeval met Joske Lathouwers dat mij diep geraakt heeft. Na het kampioenenfeest heeft Jos
op de weg naar huis een zwaar verkeersongeval gehad, met zware kwetsuren aan zijn wervelkolom tot gevolg. Toen ik dat hoorde, ben ik recht naar het ziekenhuis gereden maar hij lag al op de operatietafel. Ik ben toen in een
bedrukte stemming op vakantie vertrokken. En toen ik terugkwam werd ik bij manager Orlans geroepen. Alhoewel ze gezegd hadden dat ze op mij rekenden voor het volgende seizoen, was die achter mijn rug Dirk Vanderbeken gaan halen
bij Waregem. Hij was niet zeker dat ik Eerste Klasse zou aankunnen, kon niet garanderen dat ik titularis zou blijven en veel blabla. Daarom ging hij mijn contract niet verlengen. Okee, je weet, dat zijn de harde wetten
van de topsport maar ik ben nog altijd boos op Orlans voor de manier waarop. Ik heb toen echt een klop van de hamer gekregen. Walter Elegeert heeft me toen nog een jaar naar SK Sint-Niklaas gehaald maar de motivatie was weg, en
ik heb me toen echt laten gaan.”

Lager niveau

Op 27-jarige leeftijd zegt Droeven het profvoetbal al vaarwel. “Ja, ik ben toen in derde provinciale gaan shotten. En kon mijn oude job aan de gemeente Elsene weer
oppikken (Droeven is er verantwoordelijk voor de transportdiensten en de organisatie van evenementen, nvdr). Daarnaast ben ik toen beginnen zaalvoetballen, in de hoogste klasse bij Epson Halle. Weet je dat ik toen – job aan de
gemeente plus veldvoetbal plus zaalvoetbal – meer verdiende als bij Aalst in Tweede Klasse, waar alles officieel gekend was.”, lacht Philippe.

Trainerschap

Droeven is momenteel trainer bij de club waar het
allemaal voor hem begon, SC Ixelles. “We spelen nu weer in eerste provinciale en het loopt lekker. Na een moeilijk seizoensbegin staan we nu vierde op 4 punten van de leider. Mijn mooiste periode als trainer beleefde ik wel
als T2 bij White Star Woluwe onder Felice Mazzu. Onder Felice zijn we toen opgeklommen van tweede provinciale naar tweede klasse. Een prachtig parcours, een zalige tijd!”

Herinneringen

Ondanks het
vertrek in mineur behoudt Droeven mooie herinneringen aan zijn Aalsterse periode. “Iets wat me altijd is bijgebleven, meer nog dan de sportieve successen, is dat ikzelf, Luc Limpens en Jos Lathouwers vaak een uur voor de
training afspraken om penalty’s te trappen, om te beslissen wie ze zou mogen geven tijdens de match. We hebben toen nogal wat afgelachen! En alhoewel ik reeds bij Overijse en Ninove gespeeld had, sprak ik als Franstalige
Brusselaar bijna geen Vlaams. Ik heb daar mijn Nederlands geleerd, en zij staken van mij wat Frans op.”

Kippenvel

Straks zal Philippe Droeven terug aan de middenstip van het Pierre Cornelisstadion staan. “Door al
die herinneringen ga ik daar echt staan met kippenvel! Ook toen ik als T2 van WS Woluwe hier was, kreeg ik koude rillingen. En deze keer neem ik mijn moeder mee. Die is altijd mijn trouwste supporter geweest, ze heeft me
jarenlang overal gevolgd. Zij mag ook eens in de schijnwerpers staan.”

Eendracht Aalst wenst Philippe te bedanken voor zijn prestaties in de wit-zwarte kleuren en wenst hem en zijn familie nog veel geluk toe in het
verdere leven. Iendracht veroit!

fdh