Prettig weerzien met 'Joske' Lathouwers

De Eendracht-supporters die vanavond naar Merchtem trekken voor de oefenwedstrijd, krijgen er een leuk extraatje bij. Oude bekende Jos Lathouwers (49) zal er met de G-ploeg van Hoger Op Wolvertem Merchtem de
aftrap geven. ‘Joske’ was één van de bepalende spelers uit het Eendracht-team van 1991, dat via de eindronde de promotie naar Eerste Klasse afdwong. Onze gewezen middenvelder met het snorretje bleef echter niet gespaard van
tegenslagen. Het webteam blikte woendagavond terug met Jos, broer Jan en moeder Julia.

Voetbalfamilie

Bij de familie Lathouwers zit voetbal in het bloed. Vader Frans Lathouwers, die ook politiek
actief was in de gemeente Meise, mag als een icoon van SC Wolvertem beschouwd worden. Hij speelde er in de jaren vijftig en zestig meer dan 500 wedstrijden en ook het stadion werd naar hem genoemd. Enorm
trots was hij dat zijn twee zonen in zijn voetsporen volgden. Jan speelde 13 jaar voor de Wolvertemse voetbalclub en is nu reeds 21 jaar voorzitter. De carrière van de 5 jaar jongere Jos Lathouwers ging eind de jaren tachtig,
begin de jaren negentig steil de hoogte in.

Tussen Wolvertem en Merchtem

Jos mag een jeugdproduct genoemd worden van de latere fusieclub Hoger Op Wolvertem Merchtem. Starten deed hij bij de miniemen van
Wolvertem, waarna hij zijn opleiding voortzette in Merchtem en nog samenspeelde met Eendrachts sportieve baas Patrick Vanderpoorten. Maar het was bij eersteprovincialer Wolvertem dat Jos op 17-jarige leeftijd zijn debuut in het
fanionteam maakte. De talentvolle midvoor was 3 seizoenen onafgebroken titularis tot hij in 1988 werd weggeplukt door derdeklasser Sint-Niklaas. In die periode overleed met vader Frans zijn grootste supporter. Trainer Paul
Theunis vormde Jos om tot linkerflankspeler en de Klaasjes pakten de titel in Derde Klasse. Toen zijn ontdekker het daaropvolgende seizoen werd opgevolgd door Ned Bulatovic en later Walter Elegeert kreeg de jongste Lathouwers
het moeilijk om zijn stek in de ploeg te behouden.

Familiebedrijf

Ook aardappelen, witloof en duiventransport spelen een belangrijke rol in het leven de familie Lathouwers. Vader Frans groeide op in het
landbouwbedrijf van zijn ouders en ontpopte zich tot een leidinggevende figuur. Ook daar kreeg hij opvolging van zijn twee zonen. Jan Lathouwers leidt mee het familiebedrijf aan de Veilinglaan in Wolvertem. Tijdens
zijn hoogdagen als voetballer reed Jos met één van de vrachtwagens. Later zou hij op zijn vertrouwde werkplek zelfstandige worden in geschilde aardappelen en onder meer leveren aan frituren.

Naar Aalst

In de
zomer van 1990 wordt Laszlo Fazekas door Erik Goethals terug naar Eendracht Aalst gehaald. Van de namen op zijn boodschappenlijstje komt er echter geen enkele om financiële redenen. De Hongaarse succescoach krijgt wel René
Peeters, Hervé Godtbil, Gino Nijs, Nick Schippers, Mark Lombaerts én op de laatste transferdag ook nog de vrije Jos Lathouwers. Fazekas zag wel iets in de blonde turbo en liet secretaris Van Droogenbroeck contact opnemen.
De kenners zijn er van overtuigd, deze ploeg komt niet ver in Tweede Klasse. Maar Fazekas kan als geen ander een ploeg smeden en gaat opnieuw toveren.

Hoogtepunt

De 22-jarige Jos Lathouwers is meteen een vaste
waarde op de linkerflank. “Ik was met mijn 1m72 een kleine, frêle speler die het moest hebben van snelheid, wendbaarheid en werkkracht. Elk seizoen pikte ik ook wel een aardig aantal doelpunten mee. Achter
mij speelde Brusselaar Philippe Droeven, een karakterspeler. Op de rechtsback stond ook zo’n hevige, Wim De Wolf. We hadden een goede groep. Met die andere Brusselaar, René Peeters, en Luc Limpens ging ik later nog op
vakantie. ‘Joske’ of ‘De witten’ noemden de Eendracht-supporters mij.”, herinnert Jos zich nog. Eendracht kan een ticket voor de eindronde bemachtigen. Na de historische wedstrijd op Turnhout (0-1) is de onverwachte promotie
naar Eerste Klasse een feit. “Na het laatste fluitsignaal werd het veld bestormd en werden shirts en broekjes van ons lijf getrokken. Bij de terugkeer zaten we bovenop de spelerbus toen we door de mensenmassa in de
Bredestraat reden. Bij al die toejuichingen kwamen er tranen van vreugde bij mij.” Jos werd met zijn loopvermogen ‘de long van Eendracht Aalst’ genoemd en was dat seizoen goed voor 6 doelpunten in de competitie en nog
eens 2 in de eindronde. De linkspoot werd ook uitgeroepen tot één van de revelaties uit Tweede Klasse.

Noodlot

Maar vreugde en verdriet liggen soms dicht bij mekaar. Daags na de laatste eindrondewedstrijd, op
maandagavond 27 mei 1991, vierden spelers en bestuur in de Loanton de promotie in besloten kring. Broer Jan vertelt ons wat er zich daarna afgespeeld heeft. “Op de terugweg iets na één uur heeft Jos zijn vriendin Nadine nog
thuis afgezet. Door vermoeidheid verloor hij in Merchtem daarna de controle over zijn stuur en belandde over een beek in het veld. Een neef, die vlakbij woonde, hoorde de hevige knal en was er als eerste bij. Hij belde mij
onmiddellijk. Jos was nog bij bewustzijn maar kon niet meer bewegen. Clubdokter Huylebroeck, aan wie we zeer veel te danken hebben, volgde Jos meteen op en liet hem overkomen naar het ziekenhuis in Aalst, de stad waar hij enkele
dagen voordien nog zoveel roem geoogst had. De onderzoeken brachten twee versplinterde ruggenwervels en een hersenschudding aan het licht. Hij werd door dr. Vincent met succes geopereerd in Sint-Lucas te Woluwe. Het scheelde
maar één millimeter of het was nog veel erger geweest.”

Terugvechten

Heel Aalst leefde mee met de ongelukkige Jos Lathouwers. Iedereen kwam naar zijn ziekbed, zelfs burgemeester Anny De Maght en enkele
supporters. Sommigen zelfs met tranen in de ogen. Trainer Fazekas, zijn held samen met Paul Theunis, drong bij het bestuur meteen aan om het contract van Jos te verlengen. Lang kon de blonde Wolvertemnaar dus niet genieten van
de promotie. Uitkijken naar zijn gedroomde entree in Eerste Klasse zat er ook niet meer in, hij leek afgeschreven voor het topvoetbal. Maar nadat vijf wervels met staven aan elkaar gehecht werden verzekerden de
dokters hem dat hij na 6 maanden terug zou kunnen voetballen en Jos vocht terug. Van toen af kon de pijn hem nog weinig schelen. Na de maandenlange revalidatie werd het licht op groen gezet en trainde hij, met het metaal in de
rug, vanaf december opnieuw voluit mee. Jos kreeg een nieuw contract en meteen na de winterstop maakte hij zijn wederoptreden in de thuiswedstrijd tegen Antwerp (0-3). Logischerwijs kon hij het gebrek aan
wedstrijdritme niet wegsteken bij een Eendracht waarbij het kalf al bijna verdronken was. De ploeg was niet goed genoeg om mee te draaien op het hoogste niveau. Jos versierde in het laatste deel van de competitie nog een aantal
invalbeurten.”

Van STVV tot Ramsdonk

De ambitieuze tweedeklasser Sint-Truiden haalde Lathouwers in 1992 naar Limburg. Maar na een goede eerste ronde kwam hij minder aan de bak na twee trainerswissels.
Jos zou zijn topniveau van bij Aalst nooit meer halen maar in de lagere afdelingen liet hij wel nog van zich spreken. Aan een terugkeer naar Wolvertem (waar broer Jan voorzitter was) werd gedacht maar familie en sport werd
gescheiden gehouden. Achtereenvolgens speelde hij als centrale middenvelder nog voor Lembeek, Boom, Grimbergen, Willebroek, opnieuw Boom, Duffel en tot slot Ramsdonk. Voetbal was nog louter plezier geworden en op
35-jarige leeftijd hing Lathouwers de schoenen aan de haak om zich volledig te concentreren op zijn zaak. Hij had toen ook al twee kinderen, Jeffry en Franne.

Nieuwe klap

In 2011, als Jos 43 is, volgt opnieuw een
ferme tegenslag. Broer Jan: “Onderweg met zijn brommer raakte Jos een paaltje en viel hij pal met zijn hoofd op de grond. Daarbij liep hij een hersenletsel op. Anderhalf jaar verbleef hij in revalidatieziekenhuis Inkendaal te
Vlezenbeek. Hij moest werkelijk vanop nul herbeginnen. Opnieuw leren praten, leren stappen, de familie herkennen aan de hand van foto’s,..”

Lange weg

Zes jaar later heeft Jos een enorme weg
afgelegd. “Hij komt van ver.”, bevestigt Jan. “Lichamelijk scheelt er niets, enkel zijn korte termijn geheugen laat hem sindsdien nog in de steek. De recentste voetbaluitslagen en de klassering in Eerste Klasse
kan hij echter wel nog opslaan. Ongelooflijk.” Moeder Julia vervolgt. “Overdag gaat Jos naar een dagcentrum, ‘s avonds ontferm ik mij over mijn jongste zoon. Ik deed het ook al voor mijn oudste dochter die in 2008 overleed.
Eén dag in de week helpt Jos nog mee in het familiebedrijf en hij doet dat met verve. In bepaalde werken kan niemand sneller werken dan hem. Dat zit er nog altijd in.”

Terug voetballen

En Jos staat ook terug op
het voetbalveld. “Hij speelt mee in de pas opgerichte G-ploeg van HO Wolvertem Merchtem.”, zegt Jan. “De know-how van Eendracht Aalst op dat vlak zou ons dus nog van pas kunnen komen. En Jos trapt de ballen nog altijd
losjes in de winkelhaak, ook dat is hij niet verleerd.”

Vanavond geeft Jos samen met de G-ploeg van de fusieclub de aftrap van de oefenwedstrijd tegen zijn oude club. Oud-ploegmaats Hans De Schrijver en René Peeters
zullen er ook zijn. Den Iendracht mag op een hartelijk onthaal rekenen. Langs deze weg willen wij Jos bedanken voor zijn belangrijke bijdrage aan de roemrijke veldtocht in 1991 en wensen hem en de familie nog alle geluk
toe.

Interview: Kenneth Demaret