Wim Bokila: "Aalst de club van mijn hart"

Een beslissend doelpunt in de derby gaat lang mee bij de Eendracht-supporters. Zoals de 1-1 van Jonas Heymans in de blessuretijd van de laatste derby. Wim Bokila deed het hem in 2016 al voor toen de clash in
Denderleeuw op 4-4 eindigde. De Kongolese Nederlander, die liefst 20 maal kon scoren in het seizoen 2015-2016, geeft vandaag de aftrap.

Globetrotter

Wim Bokila komt uit een echte voetbalfamilie. Vader Ndingi
maakte eind jaren ’70 en begin jaren ’80 furore bij RC Harelbeke, zijn broers Paldy, Jeremy en Noë zijn eveneens profvoetballers. Vooraleer Wim in de zomer van 2016 in Aalst belandde, had hij er al enkele buitenlandse avonturen
in Slovakije en Bulgarije opzitten. “Na Bulgarije ging ik bij SC Grimbergen aan de slag, dat toen in de kelder van derde klasse speelde. Ik had een behoorlijk aandeel in het behoud. Via mijn makelaar Alain De Nil kwam ik in
contact met Eendracht Aalst. Ik had nog andere opties maar het was mijn vader, waarvoor ik veel respect koester, die me uiteindelijk overtuigd heeft om voor Aalst te kiezen. En dat heb ik me nooit beklaagd, want het werd het
mooiste jaar uit mijn loopbaan.”

Het ‘Torinstinkt’ van Wim zal hem nadien terug naar het buitenland voeren. “Ik kreeg in Portugal bij SC Covilha een contract aangeboden dat ik echt niet kon weigeren. Jammer genoeg zijn
daar een aantal dingen extra-sportief verkeerd gelopen. Via Achilles ’29 Groesbeek in Nederland en het Maltese Hamrun Spartans ben ik dan uiteindelijk bij VV Hoogstraten terecht gekomen in de tweede amateurliga.”

Met
bescheiden ambitie begonnen

Wim kijkt dus met veel genoegen terug naar zijn periode bij den Iendracht. In een interview met het webteam aan het begin van het seizoen 2015-2016 sprak hij nog bescheiden ambities uit. “Mijn
voornaamste doelstelling is om belangrijk te zijn voor het team. Dit kan op verschillende manieren: hoog storen, assists geven of scoren. Ik hoop dit seizoen om 10 keer de weg naar de netten te vinden. Dat is zo’n beetje mijn
jaarlijkse gemiddelde.”

Wimpie Fanclub

Het seizoen 2014-2015 eindigt voor Eendracht Aalst met een tragedie. De club wordt uit de tweede klasse gezet omwille van licentieperikelen. Via de rechter mag wit-zwart
eerst wel in tweede blijven, uiteindelijk weer niet. “Deze onzekerheid en de ontgoocheling hadden in het begin van het nieuwe seizoen natuurlijk hun weerslag op de spelers en de hele entourage,” aldus Wim. “Ik begon zelf ook
moeizaam aan dat seizoen. Er waren twijfels over mij omdat ik het jaar ervoor ‘slechts’ bij Grimbergen in derde klasse gespeeld had. En als ik moet eerlijk zijn, speelde ik in het begin ook niet zo goed. Ik had het soms moeilijk
met de tactische richtlijnen van coach Van Acker. Onder Geeraerd kreeg ik meer een vrije rol. En ik moet ook vertrouwen voelen. Onze fans zijn zoals de clubkleuren: het is wit of zwart. Op een gegeven moment is daar een ‘déclic’
gekomen, onder meer door de Wimpie Fanclub die voor mij werd opgericht. Vanaf dan liep het veel vlotter en ben ik aan de lopende band beginnen scoren. Ik ben de fans nog steeds zo dankbaar!”

Delirium

Voor het
allermooiste moment van Wim moeten we terugkeren naar 31 januari 2016. Eendracht staat in de 92ste minuut 4-3 achter tegen de buren uit Denderleeuw, en wat er dan gebeurt behoort tot de geschiedenisboeken… “Aan de rust
stonden we 2-1 achter. In de kleedkamers werden we door Dirk Geeraerd uitgekafferd, man! Ik heb nog nooit een trainer zo woest gezien! Dirk heeft ons daar toen ongelooflijk opgepept, en we zijn als leeuwen aan die tweede helft
begonnen. Niettegenstaande we beter waren, komen we toch weer achter. En dan die laatste minuut… We hadden er al zo vaak op getraind, ik zie die kopbal van Jelle Geenens komen, ik controleer en boem! Binnen! Een heerlijk gevoel
was dat!”

Voor het dieptepunt hoeft Wim ook niet lang na te denken. In een seizoen met veel ups en downs valt alles in de eindronde als een kaartenhuisje in mekaar. “Die eindrondematch tegen La Louvière, man! Wat was
me dat, zeg! Verschrikkelijk jammer vond ik het dat het seizoen zo in mineur moest eindigen.”  

Bokila Soccer Camp

Momenteel speelt Wim, die nog steeds in Opwijk woont, dus bij VV Hoogstraten in de
verre Noorderkempen. “Het gaat lekker momenteel. We staan in de middenmoot, en ons doel is om een zorgeloos seizoen te draaien. De verplaatsingen zijn wel niet van de poes, maar dat heb ik er voor over. Ik mag elke dag doen wat
ik graag doe, en daar ben ik God dankbaar om. Naast het voetbal probeer ik met de ganse familie ‘Bokila Soccer Camp’ uit de grond te stampen, een organisatie die tijdens de zomervakanties voetbalstages voor jonge voetballertjes
organiseert. Maar dat zit nog in een prille fase. Later hoor je daar wel meer over.”

Terug in Aalst

Wim volgt den Iendracht nog op de voet. “Moeilijk seizoensbegin. Jammer van die gemiste penalty’s. Anders
stonden jullie nu in de top-4. In mijn tijd jaste ik ze wel goed binnen.”, knipoogt hij.

Morgen staat Wim terug aan de middenstip van het Pierre Cornelisstadion. Hij heeft alvast een boodschap voor de supporters. “Ook al
speelde ik maar een jaar voor de Ajuinen, dankzij de fans blijft dit voor altijd de club van mijn hart. Die aftrap morgen wordt voor mij de mooiste aftrap ooit!” Hij waagt zich ook aan een pronostiekje. “Ik verwacht een gesloten
wedstrijd. Ik denk dat wie het eerst scoort zal winnen. Ik gok op 2-1 voor Aalst.”

We bedanken Wim Bokila voor zijn prestaties en doelpunten in het wit-zwarte shirt, en we wensen hem nog veel geluk en succes toe, zowel op
sportief als op privé vlak! Iendracht veroit!

fdh